Karadeniz Fırtınası(Düzenleniyor)

KESİT

Öncelikle merhabalar, size uzun bir bölüm yazmak istiyorum o yüzden biraz zamana ihtiyacım var ama merak gidermek için bir kesiti paylaşmaya karar verdim. Ancak sizden tek isteğim burda olduğunuzu, okuduğunuzu, merak ettiğinizi veya herhangi bir düşüncenizi paylaşmanız. Hikayeyi defalarca sonlandırmayı düşündüm ama bir kaç aldığım mesaj ve yorum beni bu kararımdan geri döndürdü. Sizinle bu hikayeyi paylaşmak benim için ilaç gibi. Sizi çok seviyor ve kocamann kucaklıyorum ♥️

Elinden tutarak odaya götürdüm abimi hızlıca.
" Abi sen kendinde misin ! Elvan Zehranın ablası ! "

Gözleri dolu bir şekilde gülümseyerek yüzüme baktı
" Biliyorum fındığım, ama senin bilmediğin o kadar çok şey var ki "

" Bunun ne açıklaması olabilir abi Allah aşkına ! Ben-ben asla onaylamıyorum bunu sen böyle bir insan olmazsın ki "
Sona doğru titreyerek çıkan sesim abimin bende oluşturduğu hayal kırıklığını çok net bir şekilde belli ediyordu.

Ortama çöken sessizlikten sonra konuşmaya başlayan ilk o oldu.

"Yıllarca içinde büyüdüğüm kocaman bir yalana sarıp sarmalanmış gibi hissediyordum. İçimde büyüttüğüm sevginin abi kardeş sevgisini geçemeyeceğini bilmek, ve arada Elvanın saplantı şeklinde olan sevdası olduğu sürece hayatımın asla değişmeyeceğini düşünmüştüm. Evet herkesin gözünde büyüyen ve tek taraflı olan o güzel aşk hikayesi bundan bir yıl önce Elvanın intihar mektubunu masamda bulduğumda başladı. Mektupta yazdığı yere koşarak gittiğimde içimde olan acının tek tarifi onu senin yerine koymam ve Elvan'nın ölümünün tüm ailenin ortasına düşen bir alev parçası olacağını düşünmemden kaynaklanıyordu. O gün orda bana onunla birlikte olmazsam intihar edeceğini ve tüm suçu bana yükleyeceğini net bir dille söylemişti. Şaşırdın değil mi ? "

Duyduklarıma inanamıyor hatta inanmak istemiyordum. Nasıl bir oyunun içindeydik böyle. Bir yıl boyunca nasıl farkedememiştik.

"İçimden geçenleri ona anlatmak, yıllarca sevdiğim kadının aslında kardeşi olduğunu söylemeyi öyle çok isterdim ki. Söylemeyedim, korktum. Birinin benim yüzümden ölmesini istemiyordum asla. Teklifini kabul ettim ve her Allahın günü  lanet ettim. Her bana baktığında kendimden bunu yaptığım için iğrendim. Şimdi ise bana yine bir mektup bırakarak en yakın arkadaşıma aşık olup onunla kaçtığını, ailesine ise iş için şehir dışında çalışması gerektiğini söylediğini öğrendim. Artık özgür hissediyorum biliyor musun. Onca geçen yıl uzaktan baktığım sevdiğim kadına ulaşabileceğimi hissediyorum. Ordaydı işte çok uzakta değil ordaydı. Karşımıza çıkan onca insan olacak ama benim umrumda bile değil. Fındığım, senden tek isteğim beni anlayışla karşılaman. Benim yıllarım elimden cesaretsizliğim yüzünden gitti, şimdide etraftan alacağım tepki yüzünden onu kaybedemem. Benim en yakın arkadaşımda, ailemde sensin. "

İçinde bulunduğumuz olay, abimin gözyaşlarını izlerken bir şey yapamamak öyle canımı sıkıyordu ki. Ona olan sonsuz güvenim her şeyi yakıp geçiyordu. Kollarımı açıp sıkıca sarıldım. Onun yanındaydım, ve hep onun yanında kalacaktım.

" Bu işi birlikte halledeceğiz abim, bu işi birlikte çözeceğiz "