𝙨𝙞𝙡𝙤𝙣𝙜 𝙖𝙩 𝙠𝙞𝙨𝙖𝙢𝙚

gambala

ikaw lalake sa silid-aklatan,

masyado kang maingay.

ang marahang kalampag ng iyong mga yapak

sa kahoy na sahig

ay umaalingawngaw

sa iyong pagpasok

nakakarindi, nakakarindi

ang paghalik ng iyong mga daliri

sa gulugod ng mga libro

ay tila isang despertador

na sa akin ay gumigising

mula sa isang marilag na panaginip

nakakayamot, nakakabalisa

na sa payak mong pagpasok sa aking mundo,

ang mapag-isa kong paraiso ay gumuho

isang estrangherong naligaw sa aking teritoryo

at nagbabantang sakupin ang buo kong pagkatao

ikaw;

ay pumitas ng aklat,

at naglakbay patungo

sa kabilang mesang kinauupuan ko

magkasingtunog

ang huni ng kumukulong tubig sa takure

at ang instrumento sa aking dibdib

hindi mawari

kung ito ba'y pagkamuhi

o paghanga

sa sarili o sa iyo

hindi mawari

kung takot ba akong masakop o takot na masuyo

hindi mawari

kung ang ginhawa ba sa iyong pag-iisa

ay kasingkapanatag ng pag-iisa ko

hindi maalintana

kung banta rin ba ako sa mundo mo

o

kung sinyales ba ng presensya ko sa kwarto

ang paulit-ulit mong pagkatok

sa mesa gamit ang buko ng iyong daliri

marahil ay hindi

marahil ay hindi kasingkapal ng barikada ko ang barikada mo

marahil ay bahagi lang ako ng madilim na mundo

asin sa karagatan,

o

andap sa apoy

kaya ikaw lalaki sa silid-aklatan,

huwag ka masyadong maingay

huwag magtampisaw sa payapa kong karagatan.

[ika-27 ng pebrero, 2020]