Zostałam porwana

Chcę żyć.

*oczami Annabeth*

Zamachnęłam się. I w tym momencie spojrzałam na niego. Był bezbronny. Rozpłakałam się. Nóż upadł na podłogę.

Jestem słaba.

*oczami Lucasa*

Zamknąłem oczy. Byłem pewien, że mnie zabije. Miała rację. Tylko tak mogła ocalić swoje życie.

I wtedy zrozumiałem. Zabiłem tylu ludzi. Teraz, gdy znalazłem się na ich miejscu, żałowałem.

Gdybym mógł cofnąć czas...

Usłyszałem jej szloch. Nóż upadł na podłogę. Spojrzałem na nią. Darowała mi życie. Zapewne kosztem swojego. Ona. Taka mała, bezbronna. Niewinna. A ja? Skurwiel, który zabija bez wachania. Pozwoliła mi żyć, pomimo że zniszczyłem tyle istnień.

Skrzywdziłem ją, a ona pozwoliła mi żyć.

Wciąż stała przede mną. Przyciągnąłem ją do siebie, posadziłem na swoich kolanach i przytuliłem. Nie odwzajemniła uścisku. Wciąż płakała.

- Przepraszam. Przepraszam, że dałem ci powód- zacząłem całować ją po włosach. Nie przestała szlochać.

- Chcę się stąd wydostać. Chcę żyć. Muszę się stąd wydostać...- w tym momencie poczułem potężne ukłucie w sercu. W mojej głowie pojawiło się niewyjaśnione pragnienie.

Pragnienie by ją chronić.

_____

Obudziłem się rano z Annabeth w objęciach. Przytuliłem ją mocniej do siebie. Głaskałem ją po plecach, całowałem po głowie. Byłem jej tak bardzo wdzięczny.

Otworzyła oczy, obudzona moim dotykiem. Spojrzała na mnie. Myślałem, że odepchnie mnie lub ucieknie, ale nie zrobiła tego. Zarumieniła się tylko i uśmiechnęła lekko.

-Dzień dobry, maleńka- mrugnąłem do niej. Nie odpowiedziała. Wstała i wyszła z pokoju. Po chwili usłyszałem jak bierze prysznic.

___________________

Wybaczcie mi, Kochani, że taki krótki, ale mam teraz urwanie głowy. Zaledwie trzy dni temu pierwszy raz jechałam karetką, bo zasłabłam xd Wiecie jak to jest ;)

Niedługo zacznę szykować kolejny, już dłuższy rozdział z akcją, ale bądźcie cierpliwi :*

XOXO Karolssa