Uk'de (Meçhul Araf)

16. Bölüm

      Teyzesi sıkıntılı gözlerle Bahar'ın elindeki çantayı alıp yere bıraktı ve onun ellerini sıkı sıkı tuttu.

_''Bahar, benim boncuk kızım. Şuan eve gitsende evde kimseyi bulamazsın. Çünkü... Çünkü hepsi hastanedeler''

Bahar'ın dizlerinin bağı çözülmüş gibiydi. Annesine yada babasına mı bir şey olmuştu? Yoksa canından çok sevdiği, evlat gibi gördüğü yusuf'a mı bir şey olmuştu?

Eli yüzü buz kesmiş Bahar'ı teyzesi hemen binanın önündeki bank'a oturttu. Şaşkınlıkla cevap verdi;

_"Teyze, gitmeyeyim diye mi söylüyorsun? Kötü bir şey mi oldu?"

_"Sen gideceğim diye tutturmasaydın zaten söylemeyecektim. Ama sen deli kız o kadar dediğim dediksinki söz dinletemedim. Baban köydeki bağ evinin çatısını yaparken düşmüş yaralanmış hastaneye kaldırmışlar. Bir gün müşade altında kalacakmış . Sen üzülme ,üzüntüden hasta olma diye söylemedik. Ama şimdi iyi merak etme"

_" O benim babamm. Ya ona bir şey olsaydı. Ya onu bir daha göremeseydim o zaman ne olacaktı?

_''Kızım... Teyzesinin cümlesini tamamlamasına bile izin vermeden bir hışımla taksiye doğru koştu. Ağlamaktan zor konuşuyordu.

_''Ankara numune hastanesine gidebilir miyiz lütfen'' Taksici Bahar'ın halini görünce içten içe üzüldü ve olanca hızıyla hastaneye doğru sürdü taksiyi. Hastanenin önüne gelince el çantasını unuttuğunu farketti. O anda ne yapacağını bilememişti ki? Ağlayan gözlerle taksiciye durumu açıkladı;

_''Kusura bakmayın, benim babam hastaymış yeni öğrendim ve aceleden çantamı almamışım.

_''Hiç önemli değil abla , sen var git babanı görmeye ... Bu dünyada hayat kısa,sağlıktan önemli hiçbir şey yok.Kiminin parası kiminin duası demişler."

_"Allah razı olsun. Ama kimsenin üzerimde hakkı kalsın istemem.Sizde insansınız ve bu saatte direksiyon sallıyorsunuz.Ben size borcumu mutlaka ödeceğim."

_"Abla sen şimdi bunları düşünme. Hadi sen hastanı bekletme. Allah acil şifalar versin. İnşaALLAH önemli bir şeyi yoktur yakınınızın."

_"Amin çok teşekkür ederim işiniz rast gitsin."diyerek arabadan hızla indi. Bu dünyada o güzel adamlar hala vardı bunu bir kez daha görmüştü. Danışmaya gelene kadar koştu. İçeri girince gözleriyle etrafı taradı ve kardeşi Yusuf'u gördü. Kardeşi bakışlarını boşluğa çevirmiş kara kara düşünüyor gibiydi.

_'' Yusuf'' diye seslenen ablasının sesini duyunca oldukça şaşırmştı. Özellikle ona söylemeyeceklerdi. Fakat her nerden haberi olduysa ablası şuan hastanedeydi.

_''Abla, senin ne işin var burada ?''

_''Neden bana söylemediniz'' derken gözlerinden ateş saçıyor du Bahar.

_'' Abla özellikle babam istemedi. Ambulansla hastaneye kaldırılırken Bahar'ın haberi olmasın dedi. O istemedi."

_''Nerde benim babam nerde?" diyen Bahar'ın sesi tüm hastanede yankılanmıştı sanki.O sırada Çetin abisi onlara doğru yaklaşmıştı bile.

_"Bahar sakin ol kardeşim.Babam iyi merak etme.Odasında dinleniyor.Bu kadar kendini harap etme."

_"Beni babama götür abi..Onu görmeden rahat etmeyecek yüreğim."

_"Hemen bu katta zaten babam.Ama ağlama babam seni bu halde görmesin.Çok üzülür biliyorsun."

_"Tamam abi ben ağlamıyorumki baksana" derken elleriyle göz yaşlarını çoktan silmişti bile.Hep birlikte babasının odasına geldiler.Babası öylece yatıyordu. "Babammmm" diyerek koştu sarıldı.Babasıda Bahar'ın geldiğini hissetmiş olacaktı ki gözlerini araladı.Uzun zamandır görmediği ve çok özlediği kızı karşısındaydı işte.Titrek sesiyle her halinden çok korktuğu belli olan Bahar'a seslendi;

_"Kızım sen niye ağlıyorsun bakıyım?Görmüyor musun ben çok iyiyim.Beni hemen çıkarın dedim de doktorlara amca kal misafirimiz ol dediler.Bende kıramadım onları." diyerek her zamanki sevecenliğini göstermişti yine Ömer.Bahar babasının iyi olduğuna şimdi emin olmuştu işte.Alnında ve kulağında birkaç dikiş, kolunda da bir sargı vardı.Babası bu kazayı ucuz atlatmışa benziyordu.Bahar o an bir kez daha anlamıştı.Bu dünyada aileden daha kıymetli hiçbir şey olamazdı.