Surrender // 𝙅𝙚𝙤𝙣𝙜𝙘𝙝𝙚𝙤𝙡

0

Neredeyse gece olmuştu ama aradığım kimse telefonlarıma cevap vermiyordu, kesin kötü bir şey olmuştu.

Ben kendi kendimi yiyordum eşim ise rahat rahat oturuyordu:

"Hadi ama aşkım, neden bu kadar kafana taktın ki bu nu?"

Aşkım

Sesi yine kulaklarımı tırmaladı, ne kadar iğrençti tınlaması.

"BANA AŞKIM DEME."

Neden bu kadar sinirlendiğimi ben bile bilmiyordum, eşim de biraz tırsmıştı ve bozulmuştu, resmen bana trip atmak için televizyonu açtı ve kanallarda gezinmeye başladı, tam haber kanalını geçecekken ona sert bir sesle durmasını söyledim.

Ama o durmadı bile, bu kadının sorunu neydi!

Sinirim bozulmuştu, ne yapmam gerektiğini bilmiyordum, işte tam o anda telefonumun çalması bana resmen bir mucize gibi gelmişti.

Telefonu açtıktan sonra bir şey bile diyemeden karşıdaki ses gevelemeye başladı:

" Ulusal Hastane, 2. kat 16. oda, yanında babanı da getirsen iyi olur, yardımı dokunur, bir de para getirsen çünkü baya gerekecek."