Surrender // 𝙅𝙚𝙤𝙣𝙜𝙘𝙝𝙚𝙤𝙡

26

Gece saat üç sularındaydı. Uzunca süren geçmiş anılarımızı konuşma faslı bitince herkes bir odaya geçmişti, tabii Jihoon belki kaçar diye Soonyoung onun yanında duruyordu.

Ben ve Jeonghan ise salonda yatmak zorunda kalmıştık. Aslında benim için sorun yoktu ama Jeonghan'ın durumunu bilemem.

Ne Jeonghan ne de ben uyuyabilmiştik. Ortamdaki ölüm sessizliğini ise Jeonghan bozdu.

"Özür dilerim."

Kafamı çevirmeden ona cevap verdim.

"Ne için?"

"Seni öptüğüm için."

"Özür dileme."

"Neden?"

Sesindeki şaşkınlık her türlü anlaşılıyordu.

"Hoşuma gitmişti."

Konuşmamızın sonu bu oldu, sonra ikimiz de uykuya daldık.

Tam rüyamda Jeonghan'la olan sahneyi tekrarlarken lanet telefonum çaldı.

Kimin aradığına bakmadan açtım.

"Saat kaç biliyor musu...?

"Kim Samuel'in yakını mısınız?"

"Evet, arkadaşıyım."

"SVT Hastane'sine gelebilir misiniz?"

Adam konuştuktan sonra aklıma vurulan bir polis memuru olduğu geldi.

"Evet evet, hemen geliyorum."

•••

Hastane çalışanının aramasının üzerinden daha beş dakika bile geçmemişti ama ben hazırlanmıştım.

Ellerim titreye titreye anahtarı ararken birinin üstüme atlamasıyla yere yapıştım.

Üstümden kalkan Seokmin'e fısıltı içinde bağırmıştım.

"Napıyorsun aptal?"

Üstümden çekilip yerden kalkmam için elini uzatmıştı.

"Üzgünüm hyung, seni Jihoon hyung sanmıştım."

Kafamı bir şey yok dercesine sallayıp yere düşen anahtarlara uzandım.

"Sen nereye gidiyorsun ki bu saatte?"

"Hastaneden aradılar, Samuel'i hastaneye kaldırmışlar."

Seokmin şaşırmış gözlerle bana bakarken hastaneye gidişim bu sefer de Jeonghan ile bölünmüştü.

"Noluyor çocuklar?"

Çocuklar mı? Cidden mi?

"Hastaneye gitmeye çalışıyorum, beni bir bıraksanız artık."

"Tamam, Seokmin sen evde kal ben Seungcheol ile gidiyorum."

"Ben de gelsem..."

"Hayır sen evde kal, Seungcheol hadi gidelim."

Sonunda konuşma bitmişti ve evden çıkıyorduk.

/Jihoon/

Ben kaçmayayım diye yanıma Soonyoung'u vermişlerdi ama ben zaten kaçmak istemiyordum.