Surrender // 𝙅𝙚𝙤𝙣𝙜𝙘𝙝𝙚𝙤𝙡

7

"Jeonghan'ın eşiyim."

Kaldım

Orada öylece kaldım

Ne demişti

Neymiş

Noluyor ya

Kim o

Kim o şerefsiz

Jeonghan'ın eşiymiş

NE DEMEK JEONGHAN'IN EŞİYİM

AKLIM ALMIYOR

Ağlamaya başladım

Hem de bağıra çağıra

"NE DEMEK EŞİSİN."

"SEN KİMSİN DE JEONGHAN'IN EŞİ OLUYORSUN."

Kafıyı sıyırmış gibiydim

Saçlarımı çekiştirdim

Birkaç kez etrafımda döndüm

Yok olmuyor

Beynim basmıyor

Sonra Jeonghan'a döndüm

Kolunu tutarak ama sıkmayarak konuştum

"B-Bu adam senin e-eşin m-mi?"

Ürkekçe başını salladı

Diğer elimle kendimi göstererek kendimin bile zor duyduğu bir sesle sordum

"Peki ben, bana nolucak? Bize nolucak? Hayır, hayır inanmıyorum. Siz yalan söylüyorsunuz. Ha Jeonghan bize nolucak, bu adam kim, beni unuttun mu?"

Önünde diz çöküp yalvarır gibi konuşmaya başladım

"Çok hata yaptım, seni unuttum, ama sen beni unutma güzelim, lütfen gitme, yapma, beni unutamazsın, bizi unutamazsın."

Jeonghan ilk başta biraz durdu

Sonra önüme diz çöktü

"Beyefendi... Ben çok üzgünüm ama ben, sizin tanıdığınız Jeonghan değilim."

Ellerimi yüzünün iki yanına koydum

Burukça bir gülümsemeyle konuşmaya başladım

"Nasıl olmazsın, işte sensin Jeonghan, daha ne kadar gerçek olabilirsin?"

Gözümden yaşlar sel gibi akıyordu

Sonra şu adam Jeonghan'ı kolundan tutup ayağa kaldırdı

Kolunu sıktığı çok belliydi

Sonra Jeonghan'a bakarak duygudan yoksun bir şekilde söyledi

"Gidiyoruz."

Ayağa kalktım

"Hayır!"

Jeonghan'ın diğer kolundan tutarak söyledim

Adam saniyede Jeonghan'ı elimden aldı

Ne olduğunu anlamadım

Sonra onu sürüklemeye başladı

Ben orada kalmıştım

Jeonghan arkasını dönüp bana baktı

Biraz sonra ağzını açtı

"Görüşürüz."

Kulağım tırmalandı

Dayanamadım

Jeonghan görüşürüz demez