Znów powstaję z popiołu
W chwale zwycięstwa nad własną ciemnością
Dumna lecz nieswoja
Nie do tego zostałam stworzona
Wciąż czuję, że coś nie pasuje
Pogubiłam swoje części jak robot
Niezdolna do życia bez ostatniej śrubki
Kawałki metalu w moim ciele uwierają
Popiół pod stopami krzyczy
Łzy na skraju metalowego serca zastygają
Już nie czuję
Wciąż powtarzam
By uwierzyć
Już nie kocham
Wciąż powtarzam
By uwierzyć
I walczę
I walczę
I wciąż przegrywam
Łzy stygną
Części odpadają
Popiół mnie pochłania
Znów upadam
Spopielam się
Znów wrócę taka sama
