Өрөөний хамтрагч \ Jimin ff

6: The Kiss

Одоо бол уйлах гэсэн ч нулимс гарахаа байж. Үзэн ядахаас өөр би юу хийж чадах билээ дээ?

Гэхдээ би яасан ч бууж өгөхгүй! Харж л бай жимин аа, би яаж ийж байгаад гарахдаа л гарах болно доо.

Үүнээс хойш нэг сар өнгөрлөө.

Жимин өрөөнд орж ирлээ. Мэдээж юу гэж сайхан ааштай байхав, бас л өмнөх шигээ байс хийвэл л амнаасаа хараал урсган хааяа хааяадаа гар эсвэл хөлийг минь цохиод авна.

Тэхдээ тэр их л гайхсан байгаа байх даа. Магадгүй бантсан ч байж болох юм. Учир нь гэвэл сүүлийн хэдэн хоногт намайг бие махбодоор ч, сэтгэлээр ч ялгаагүй өвтгөж байсан ч би юу ч хэлээгүй өмнөөс нь инээсээр л байсан юм. Хааяадаа орж ирэхэд нь яг л эхнэр шиг нь угтаж авч, хүүхэд шиг л аашилж, цохисон ч зодсон ч баярлаж байгаа юм шиг инээгээд л байсан.

Өөдөөс нь хүн инээгээд байхад хүчирхийлэлтэй нь биш гэж бодсон ч юм уу одоо өмнөхөө бодвол хамаагүй зөөлөрчихсөн юм шиг.

"Өөрийгөө бэлд. Чамайг дагуулж явах хэрэгтэй газар байна."

Би гайхлаа, нээрээ гэж үү? Ашгүй дээ арайхийж нэг юм нарны гэрэл харах нь. Гэхдээ би баярласан царайгаа гаргахыг хүссэнгүй.

"Хаашаа тэр билээ? Аааан бодвол тамруу л биз" гээд би тоомжиргүй хэллээ.

Гэтэл ВАААААТ? 1ээс 100000 хүртэл ямар хурдан өөрчлөгдчих вөө?

Үнэнийг хэлэхэд сүүлийн үед заримдаа түүний төвлөрсөн царайг харахаар зүрх минь арай л хурдан цохилоод байгаа юм шиг санагддаг болчихсон. ЗАРИМДАА!!!!!

Дахиад л энэ мэдрэмж.Түүний энэ царай намайг зүгээр л хайлуул-

ЮУ ВЭ?!?!?!?? Чэрёонаа битгий малтаад байгаарай...

"Хүсвэл чамайг наймаанд өгөөд насаараа тасралтгүй энэ тэрүүний газрын хүмүүст эдлүүлэхэд чинь тусалж болох л юм."

Би түүнийг ширтсээр л байлаа.

"Яасан царайлаг залуу харж байгаагүй юм уу?" гэж хэлэхэд л би өөрийнхөө жижигхэн бодлын ертөнцөөс буцан ирлээ.