First rule; don't love [ jenkook ] ✓

1.0

Üç yaşındaki ben, on üç yaşındaki ben ve yirmi üç yaşındaki şimdiki ben hala aynı şeyi istemeye devam ediyordu;
babamın sevgisini, annemin ilgisini.

§

"Kendini nasıl hissediyorsun bugünlerde, Jennie? Okulun nasıl, iyi gidiyor mu?"

Gözlerim masadaki çikolatalara kaysa da, bayan Naeun'un konuşması ile bakışlarımı gülümseyen kadına çevirdim.

"İyi hissediyorum. Hatta çok iyi. İngilizceden yüz aldım. Ve bunu anneme söylemek için sabırsızlanıyorum."

"Tebrik ederim! O zaman bu çikolatalardan birkaçını hak ettin ha?"

Uzanıp, masadan iki tanesini aldı ve bana doğru uzattı. Gülümseyerek uzanıp aldım.

"Teşekkürler."

"Önemli değil, tatlım. Arkadaşların nasıl? Bana geçen defa İngiltere'den gelen yeni öğrenciden bahsetmiştin, ismi neydi.."

"Laura. O çok iyi. Fakat çok konuşuyor. Bazen gece uyuduğumda bile kulaklarımda sesini duyuyorum. Euna ise, öğretmenimizin isteği ile artık önde oturuyor. Çünkü boyu benden birkaç santim kısaymış. Aslında o bu durumu çok sevmiş gibi duruyor. Tenefüslerde yanıma bile gelmiyor, aynı sınıftayız oysa ki."

Dudaklarımı büzerken, o sadece gülmekle yetinmişti.

"Bence yakın bir zamanda seni özleyecek ve geri dönmek isteyecektir, emin ol. Pekala, dün annenle konuşurken akşam yemeklerine katılmak istemediğini öğrendim. Bunun bir nedeni var mı?"

Omuz silktim.

"Babamla da yemek yemek istiyorum. Ama onun çok işi var. Hem oyuncaklarımı yalnız bırakmamak için odamda yemek istemiştim. Annem neden kızdı anlamadım."

"Annen seni çok seviyor ve yemeğini sen olmadan yemek istemiyor, tatlım."

"Annem beni çok sevdiği için mi bu kadar kızıyor, bayan Naeun?"

"Tabii ki! Unutma, bir insana çok kızıyorsan onu çok seviyorsundur. Annen senin için endişeleniyor ve korkuyor. Annen seni gerçekten seviyor."

•

Sevgi. Eğer birine çok kızıyorsan, onu çok seviyorsundur. Sevginin anlamı bende tam olarak böyle kalmıştı sanırım. Oysa değer vermezsem, nasıl anlardı karşımdaki insan onu sevdiğimi? Kime bunu anlatsam, gülüp geçerdi. Hiç kırarak sevmek olur muydu?