ŞEHİT TİMİ 2 - FİNAL -

ŞEHİT TİMİ-6

Bebeklerim Efruz'un ortadan kaybolduğu zamana 4 yıl demiştim ya ben hani. Onu 3 yıla indirdim görünce şaşırmayın.

"Evimize gidelim mi.?"

Bu sorudan sonra Aslan kendisine uzatılan eli tutmuş ve onun yardımıyla ayağa kalkmıştı.

"Eve değil, her şeyi konuşmaya Ankara'ya gidiyoruz. Annemler ve timde olacak."

Efruz sinirlense bile bir şey demeden kafasını sallayarak onaylamıştı. Aslan, Albay'dan izin almış askeriyeyi tekrardan geçici time emanet edip Ankara'ya gitmek üzere yola çıkmışlardı.

***

Ankara'ya geldiklerinde Kartal'ın ayarladığı arabalarla Şahsuvar ailesinin evinin önüne gelmişlerdi. Kendi arabaları dışında 9 tane daha araba vardı. Efruz'un dayıları, amcaları, teyzeleri hepsi buradaydı ve bu onun için iyi olmamıştı. Bu kadar kalabalığa girmek istemezdi fakat kocası için yapmak zorundaydı.

Arabadan Aslan ve Efruz haricindekiler inmiş dışarıda onları bekliyorlardı. Efruz bacaklarında birleştirdiği ellerini ayırıp, yüzünü sıvazladı. Bu kadar çabuk olmasını istememişti. Annesinin, babasının ama en çokta kardeşinin tepkisine hazır değildi.

"Hazır mısın.?" Aslan'ın sorusuyla hafifçe gülümsedi Efruz. Değildi ve bunu oda biliyordu. Biliyordu fakat geri adım atmayacaktı.

"Hayır desem bir şey değişecek mi.?"

Aslan kafasını olumsuz anlamda salladıktan sonra Efruz'u beklemeden arabadan indi. Onu kırdığını biliyordu fakat her şeyini öğrenene kadar böyle yapmak zorundaydı. Eğer tepkisini şimdiden göstermezse Efruz'un anlatmayı geciktireceğini, kabuğuna çekilip yine her çeyi tek başına yapmaya devam edeceğini biliyordu. Biliyordu ve başında buna engel olmak istiyordu.

Efruz bir kaç dakika daha oturduktan sonra Aslan'ın arabanın önüne bir kaç kere vurmasıyla inmek zorunda kalmıştı. Kimseyle göz teması kurmadan Aslan'ın yanına adımladı. Sevdiği adam elini tutmamış onun yerine belinden çekip kendisine yaslamayı tercih etmişti.

Bu hareketiyle gülümsedi Efruz. Aslan kaçma alanını sıfıra indirmek için yapmıştı bunu, özlediği için değil.

Ama anlıyordu onu Efruz. Kendisine böyle bir şey yapılsa belkide bu kadar sakin kalmaz, her zaman ki gibi yakıp yıkmayı tercih ederdi. Ama aslan yine içinde ki sinire engel olmuş, olayı açıklığa kavuşturana kadar susma kararı almıştı.

Hep beraber bahçeye girdiklerinde onları bekleyen kalabalıkla karşılaşmışlardı. En önde Ali Gurur Şahsuvar vardı. Ak düşmüş saçları, çökmüş gözaltılarına inat gözlerinin içi gülüyordu. Yaşıyordu... canı bildiği kızı yaşıyordu ve gerisinin bir önemi yoktu. En azından şimdilik böyle düşünüyordu. Efruz'un neler yaşadığını öğrendiğinde hiç iyi şeyler olmayacaktı.

"Kızım."

Efruz boğazında ki yumruyu geçirmek için bir kaç defa yutkunmuştu fakat işe yaramıyordu. Ne yaparsa da yapsın işe yaramayacaktı. Çenesi titremeye başlayınca bakışlarını kaçırdı. Babasının o halini görmeye hazır değildi işte. Neden anlamamıştı Aslan.?!

Ali kızının titreyen çenesini görmesiyle her şey durmuştu onun için. Kızının tek damla göz yaşı yeterdi dünyası yıkmasına. Onu bu hale getiren şeyi daha çok merak etti.

"Sarılalım mı.?" Efruz babasına daha fazla dayanamamış ve özlem duyduğu kollarının arasına düşünmeden girmişti. Özlediği bütün kokuları soludukça ciğerleri bayram ediyordu sanki. Nefes aldıkça alası geliyordu. O artık ailesinin yanında gerçekten nefes aldığını hissediyordu.