ŞEHİT TİMİ 2 - FİNAL -

ŞEHİT TİMİ-12

''Nükleer patlamalar da bile hasar görmezmiş miş. Yalnız çok inandırıcıydı komutanım.''

Asya'nın söyledikleriyle bütün tim gülmeye başladı. Aslan'ın konuşmasında doğru olmayan tek kısım buydu sanırım. Başkanı koruma amaçlı için soktukları araç patlamaya dayanıklıydı fakat nükleer patlamaya hayır.

"Gaza gelmiştim." Aslan'ın cevabıyla tim daha çok gülmeye başladı.

Saldırı engelledikten sonra Başkanı güvene alıp konuşmasının bitmesini beklemişlerdi. Bu haber bir kaç gün konuşulacak gibi duruyordu. Halk sakinleştikten sonra büyük bir kısmı konuşma alanını terk etmiş, başkan kaçtı gözükmemek için gitmeden konuşmasını bitirmişti.

Şimdi ise tim Hakkari'ye dönüş yolundaydı. Bir kaç saat içinde askeriyeye giriş yapacaklar ve dinleme amaçlı evlerine dağılacaklardı.

*****

Atay çifti evin önüne geldiklerinde karşılarında kızlarını görmeyi beklemiyorlardı açıkçası. Adel, anneannesi tarafından lahana gibi giydirilmiş ve aşağıya annelerini karşılamak üzere inmişti. Tabi kapının önünde dedesi ve camda ki ananesinin gözetimindeydi.

"Annecimm."

Efruz kendisine koşarak gelen kızıyla yere diz çöküp kollarını açtı. Sarıldığın da ise bebek kokusunu içine çekip kocaman öptü. 2 gündür ayrılardı ve kızını kimseyi özlemediği kadar özlemişti.

"Kıskanıyorum sanırım." Aslan'ın isyanıyla Adel annesinden ayrılıp babasının bacağına sarıldı. Aslan çantayı yere bıraktıktan sonra kızını kucağına alıp sıkıca sarıldı. Ali çocuklarını yalnız bırakmak üzere eve girdi. Atay ailesi ise kapının önünde karın keyfini çıkamaya başlamışlardı.

Efruz 1 saatin ardından kızının hasta olmasından korktuğu için yarın yine oynama sözü vererek içeri soktu. Üzerlerini değiştirdikten sonra üst kata çıkıp İzmir'in hazırladığı masaya oturdular.

Atay ve Şahsuvar ailesi Adel'in yarım yamalak konuşmasıyla eğlenerek yemeklerini yiyorlardı. Bu aile uzun bir süredir bu kadar mutlu ve huzurlu değildi. Efruz elinde ki çatalı bırakıp ailesine baktı. Adel geldikten sonra tamamlanmışlardı ve şimdi her şey çok daha güzeldi. 3 kişi eksik olsalar bile Efruz kardeşinin varlığını daima yanında hissediyor ve böylelikle kendisini rahatlatıyordu.

Yemek bitiminde Efruz annesine yardım ederken, erkekler tavla oynamaya salona geçmiş Adel ise oyuncaklarıyla oynamaya burda ki odasına gitmişti.

'' Biz yokken huysuzlanmıyor değil mi.?''

İzmir hayret eder gibi gözlerini kocaman açıp Efruz'a döndü.

''Senden daha uslu bir çocuk diye kıskanıyor musun kızını acaba.?''

Bu sefer hayret etme sırası Efruz'a geçmişti.

''Anne kendi çocuğumu neden kıskanayım ya. Soruyorum sadece''

İzmir elinde ki tabakları sudan geçirirken gülümsedi.

'' Ne bileyim sen çocukken çok fırlamaydın diye Adel'in uslu bir çocuk olmasını kıskanmış olabilirsin. Şaka yapıyorum tabi ki annecim. Adel'in ne kadar uslu bir çocuk olduğunu biliyorsun. Huysuzluğu bırak bir şey bile istemiyor. Tatlı yada yemekleri onun seveceği şekilde kendim karar verip hazırlıyorum. Ne yaparsam onu yiyor zaten. O kadınla neler yaşadığını bilmiyoruz Efruz. İyi biri olabilir fakat sinir hastası olduğunu gözden çıkarmayalım. Bu kadar sakin bir çocuk olması kendi karakterinden mi yoksa yaşadıklarından mı bilmiyorum.''