ŞEHİT TİMİ 2 - FİNAL -

ŞEHİT TİMİ- 14

"Adel koşma annecim, koşma kızım. Bak yeni gribin geçti. Yapma evladım. Ordan atlamıyorduk hani güzelim. Bak ayağın da yeni iyileşti. Allahım bu çocuk kime benzedi yarabbim. "

"Kime acaba.!"

Efruz annesinin konuşmasıyla göz devirip, Adel'in peşinden koşturmaya devam etti. 6 yaşına gelen Adel ise annesini yormaya devam ediyor, karnın da ki kardeşlerini bu tempoya alıştırmaya şimdiden başlıyordu.

"Adel yoruldum annecim, evimize gidelim mi.?" Adel koşturmayı anında kesip kafa salladıktan sonra annesinin uzattığı elini tuttu. Onun, kardeşlerinden dolayı çabuk yorulduğunu biliyordu fakat parkı gördüğün de kendinden geçip, her oyuncakta oynamaya devam ediyordu. Fakat annesi yorulduğu zaman uslu bir çocuk oluyor ve ne isterse yapıyordu.

"Eve gidince kurabiye yapmak ister misin.?" Adel heyecanla kafa sallayıp bildiği yollardan sekerek ilerlemeye başladı. Yolun trafiğe kapalı olması, Efruz'un içinin rahat olmasını sağlıyordu. İzmir ise arkadan onları takip ediyor, bir yandan da videolarını çekip Aslan'a atıyordu.

Aslan tabiki karısının oturmayacağını bildiği için dikkat etmesi gerektiğini zibilyon kere söylüyor hala sözünü dinlemediği için de annesinden fotoğraf yada videolar istiyordu.

"Anne sende benim annem misin, Aslan'ın annesi mi belli değil. Evde ki köstebeğimiz resmen sensin."

İzmir elinde ki telefonu gülerek cebine koyduktan sonra hızını arttırıp kızının yanın da yerini aldı.

"Ben hepinizin annesiyim ama en çokta Aslan'ın. Kıskanma."

Efruz konuşmak üzereydi ki annesinin yanından hızla uzaklaşmasıyla susup bir şey demeden yürümeye devam etmişti.

***

Eve geldiklerinde Efruz, Adel'i ananesiyle bırakıp odasına geçti. 8 aylık hamile olması onu epey yoruyordu. Aslında onu yoran şeyin sebebi karnın da iki tane can taşıyor oluşuydu. İki oğlu olucaktı ve karnı normalinden daha büyük olduğu için yoruluyordu. Adel'in her hangi bir kıskançlık durumu olmaması için de onunla normalinden daha fazla ilgilenmeye çalışıyor, eksiklik hissetmemesi için de elinden ne geliyorsa yapıyordu.

Aslan'ın görevde olması durumları bir tık zorlaştırıyordu. Babası da onunla birlikte Hakkari'deydi ve burda Ankara'da sadece annesi,Yamaç ve Leyla vardı. Evleri birbirlerine yakın olsa bile onların da kendilerine göre hayatları olduğu için her gün görüşemiyorlardı.

Şişen ayaklarını havaya kaldırıp derince bir nefes aldı. Sadece yarım saat ayakta kalmıştı fakat bu süre ona yetmişti.

15 dakika sonra tahmin ettiği gibi Adel daha fazla annesiz durmaya dayanamamış ve soluğu yatak odasın da almıştı. Sessiz adımlarla yatakta kestiren Efruz'un yanına tırmanıp kafasını göbeğine yasladı.

Efruz ise tek gözünü açmış tepki vermeden Adel'in ne yapacağını izliyordu.

"Biraz hızlı gelin. Canım sıkılıyor."

Daha fazla dayanamamış ve gülmüştü Efruz. Göbeğinin hareket etmesiyle Adel şaşkınca kafasını kaldırıp annesine baktı. Efruz gülmesini anında kesip esnermiş gibi yaptıktan sonra gülümsedi.

"Kek yapmaya hazır mısın bebeğim." Adel heyecanla kafa salladıktan sonra annesini beklemeden mutfağa gidip sandalyeyi buzdolabının önüne çekti. Daha sonra üstüne çıkıp dolabın üstünde ki tarif defteriyle beraber aşağı indi.

"Hangisini yapmak istersin bebeğim."

Adel elini çenesine dayayıp düşünmeye başladı. Annesi ne yaparsa yapsın seviyordu. Ama araların da en çok sevdiği kuşkusuz ıslak kekti.