ŞEHİT TİMİ 2 - FİNAL -

ŞEHİT TİMİ-2

"Kadere inanır mısın.?" Ömür gelen soruyla cevap vermeden bekledi. Kadere inanır mıydı kendisi de bilmiyordu. Hayatını hep kendi isteklerine göre şekillendirmişti, fakat son yaşadığı kayıplar onun isteği değildi. Kader kendi yolunu çizmiş ve hayatında ki en önemli iki kişiyi yanında götürmüştü.

"Sanırım inanırım."

Aslan elinde ki çayı bırakıp arkasına yaslandı. Karşısında ki kadını izledi bir süre. Mavi gözlü, sarı saçlı, uzun kirpikli güzel bir kadındı Ömür. Fiziği mesleki avantaj olarak oldukça güzeldi. Yüz hatları keskin, gözleri alev alevdi. Verdiği kayıplara bağladı bu alevi Aslan. Gözlerinden bir yaş düşse tenini yakacak kadar ateş vardı gözlerinde.

"Neden öyle bakıyorsun.?" Ömür'ün meraklı sesiyle gözlerini daldığı gözlerden çekip gülümsedi.

"Bana karımı hatırlatıyorsun." Ömür elinde olmadan gülümsedi. Normal bir gülümseme değildi bu. Gurur yüklü, kendinden emin gülümsemeydi. Biliyordu bunu Ömür. Aslan ilk tanıştıklarında da böyle söylemişti.

4 YIL ÖNCE ANKARA'da BİR YER

Aslan elinde ki kutuyu oturduğu bankın üzerine bırakıp arkasına yaslandı. Sakalları yine uzamış, saçları hiç taranmadığını belli edercesine karışıktı. Önceden karısıyla izlediği manzarayı şimdi tek başına izlemek yine yaralamıştı onu.

Çalılıkların arasından gelen sesle oraya döndü. Bir kadın elinde gazete sarılı içki şişesiyle savrula savrula kendisinin bulunduğu tarafa geliyordu. Hiçbir tepki vermeden izledi onu. Ne yapacağını merak etti sadece.

Tanımadığı sarhoş kadın bir kaç savruk adımda yanına gelmiş izin dahi istemeden bankın ucuna oturmuştu. Aslan kenarı koyduğu kutuyu korumak ister gibi kucağına çekip kadına baktı. Gözlerinde ki yaşlar parıl parıl parlıyor, bütün acısını akıtmak ister gibi bekliyordu. Yapmadı kadın. İçine attı yine acısını. Her zaman ki gibi vurmadı dışarı. Yine yaktı içini, yine yaktı kendini.

"Derdimi anlatayım mı.?"

Aslan bir anda gelen soruyla şaşırsa bile sadece kafasını sallamakla yetindi.

"Kocam öldü, sonra da annem öldü. Hayat benden her şeyimi aldı be abi. Canım gitti, canımdan öte sevdiğim gitti. Ne kaldı ki geriye.? Ben mi.? Ah yok ben onlarla öldüm. Sonra mesleğimi düzgün yapmıyorum diye uzaklaştırma aldım. Abi mesleğimi yapamayacaksam ne olurum ki ben.? Benden geriye bir şey kalmamışken beni silmek istiyorlar be abi. Dünya üzerinden silmek istiyorlar sanki. Sanki gerçekten öleyim istiyorlar be abi. İçim zaten mezarken niye yapıyorlar bunu bana.? Hakettim mi ben bunu.?! Haketmedim be abi. Çok sevdim sadece. Çok sevdim ve gittiler."

Aslan derince nefes çekti içine. Yanında ki kadın da çok yaralıydı. Kendisi gibiydi oda. Kaybetmişti her şeyini.

"İster misin.?" Elinde ki gazete sarılı içkiyi Aslan'a uzattı masumca. Aslan kutuyu tekrardan aynı yerine bırakıp aldı şişeyi. Hiç iğrenmeden, sadece karısını düşünerek içti. Alkolde kendisini kaybetmek ister gibi içti.

"Bana karımı hatırlatıyorsun."

Aslan'dan gelen itirafla şaşkınca ona baktı Ömür. Bu adamın da derdinin ne olduğunu anlamıştı. Hiç çekinmeden, canı acır mı diye düşünmeden sordu dilinin ucunda ki soruyu.

"Ne oldu ona.?"

"Şehit oldu.!"

Ömür içtiği alkolü zar zor yutup yine döndü adama. Gözlerinde ki ateş onunda içini yakmıştı. Yanmakta olan kendisi değil gibi bir kere daha yanmıştı yanında ki adam için.