Our dangerous love (Jikook/KookMin)

ODL (CHAPTER 17)

Park Jimin

"Min.lumabas ka na dyan sa kwarto at kakainin na tayo"

Ang hirap. Para wala akong ganang kumain. Hindi ako nagugutom.It's been a week simula nung umuwi ako dito.

Wala akong contact sa kanila dahil pinatay ko ang cellphone ko. Hindi ko hinahawakan dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at baka matawagan ko si jungkook.

Kamusta na kaya sya

Bakit ko ba kasi iniisip.Nandito ko para kalimutan sya at para makalimutan nya rin ako.

"Min. Lumabas ka na dyan. Hindi pwedeng hindi kumain"

Tumayo na ako para lumabas ng kwarto.

"Mom."

"Min. Alam kong nasasaktan ka. Alam kong nahihirapan pa ka pero kaylangan mong maging malakas para sa kanya" kung meron man akong babae na kahahangaan yun ay si mom.

She's always here for me. If I need her nandyan sya. Pag nahihirapan ako nadyan sya.And Im so very lucky that she's my mom.

"Yes mom"

Inakbayan ko si mom papunta sa kusina. Nakita pa kami ni dad kaya naman nainggit sya. At nag group hug kami.

I'm so very lucky to have them. Kahit na durog na durog ako nandyan parin sila at sila ang bumubuo sakin.

Kahit ano pang problema mo kung akala mo wala ng tutulong sayo.. Nandyan ang pamilya mo.

Kumain kami ng masaya. Nagtatawanan. Nawawala lahat ng sakit na nararamdaman ko pagkasama sila.

Theirs my cure, my medicine and my healer

*****

Unknown

Buo na ang desisyon ko kaylangan ko ng umamin. Hindi ko na kaya na itago pa ito.

Nahihirapan ako sa kalagayan ngayon ni Jungkook hindi sya kumakain. Kakain lang pag pinilit pa ni RM kakaunti pa.

Hindi ko na kayang nakikita na nahihirapan sya.Nasasaktan ako sa sarili kong gawa.

Kaylangan ko ng sabihin sa kanila. Kahit na alam ko na ang mangyayari.

Magagalit sila, baka itakwil pa nila ako dahil sa ginawa ko.

But I deserve that punishment

Nandito kaming lahat sa Sala walang ginagawa. Yung iba tulala. Ako ang may kasalanan kung bakit sila ganto ngayon.

"Guys." di ko mabilang kung ilan akong beses lumunok.Kinakabahan ako. Pero kaylangan ko itong harapin.

"Bakit yon Jin hyung?" tanong ni V ng nakakunot ang noo.

Nakatingin silang lahat sakin at hinihintay ang sasabihin ko. Kahit si Jungkook. Mas lalo akong kinabahan ng tingnan ko sa mata si Jungkook.

"Jungkook I'm so sorry" bigla akong napuyoko pag kasabi ko. Ayokong makita ang reaksyon nila.Nahihiya ako sa ginawa ko.

"What do you mean hyung" Hindi parin ako tumitingin sa kanila pero alam kong si Jungkook ang nag tanong nun.

"I-it's my fa-fault" halata ang pangangarag sa boses ko.

"Hyung. Pwede ba sabihin mo na. Ano ba kasi yun?" inangat ko ang ulo ko at tumingin sa mata ni Jungkook. Mas lalo akong kinabahan.

"A-ako ang may kasalanan kung bakit may lumabas na pictures"

Kitang kita sa kanilang mga mukha ang pagkagulat. Lalo na si Jungkook.

"H-hyung.w-why? Tanong sa akin ni Jungkook.

" Because of you Jungkook. Mahal ko si Jimin. Mahal na mahal sa tuwing nakikita ko kayong masaya na sasaktan ako"

"Sa tuwing nakikita ko na hinahalikan mo ang labi ni Jimin na dapat ako ang gumagawa parang nadudurog ako"

"Una palang alam kong mahal ko na si Jimin pero hindi ko lang masabi kasi natatakot ako. Pero ikaw nandyan nakuha mo ka agad si Jimin"

"Kaya gumawa ako ng paraan para masira ko kayo... Baka sa kaling maging akin na si Jimin"

Hiningal ako sa sobrang dami kong sinabi.Nagbabadya naring bumagsak ang mga luha ko.

"H-hyung I'm sorry"

Naiangat ko ang ulo ko sa sinabi ni Jungkook. Bakit sya nag sosorry. Ako dapat an gumagawa non dahil nasira ko sila.

"bakit ka humihingi ng sorry. Ako dapat ang gumagawa nyan hindi ikaw"

"Hindi ko akalain na sa panahong masaya ako may nasasaktan na pala ako. I'm sorry hyung"

Kakaiba talaga sya. Now I just realized one thing. Bakit ko nagawang saktan ang taong ito.

"I'm sorry too. Kung magagalit ka, kung itatakwil nyo ko, tatanggapin ko ng buong buo" tumayo na ako ayoko ng magstay pa rito at baka di ko mapigilan ang sarili kong umiyak.

"Hyung.."

Lumingon ako kay Jungkook dahil hinawakan nya ang kamay ko.

"Jungkook why are you like that?"

Bakit sa lahat ng kasalanan ko sa kanya.. Sa kanila ni Jimin bakit ganto parin sya sakin.

"Because your my brother and my best friend. Yes I'm mad pero hindi ibig sabihin non itatapon ko na lahat ng pinagsamahan natin."

Hindi ko na pigilan ang yakapin si Jungkook. His so very kind para saktan.

"I'm so sorry Jungkook. Now I realize na kayo talaga ni Jimin ang para sa isat isa.Alam kong aalagaan mo sya, iingatan at hindi sasaktan"

Pinunsan ko ang mga luha so mukha ni Jungkook. Dahil kong napansin kong humihikbi sya kanina pa pag kayakap ko.

"I promise hyung"

"Guys" Napalingon kaming lahat kay RM hyung.

"Ano yun hyung naiingit ka rin ba? You want a hug?" lumapit naman si V para yakapin si RM hyung.

"alam ko kung nasan si Jimin."

"Nasan?!" nagka tingnan pa kaming lahat dahil sabay sabay kaming nagtanong.

"Nangako ako kay Jimin na hindi ko sasabihin sa inyo kung nasan sya.. Lalo na kay Jungkook"

Napaawang naman ang labi ni Jungkook sa sinabi ni RM.

"Pero hyung I need to-"

"I know that. Kaylangan mong makita si Jimin. Mahal ka nya Jungkook kaya nya lang tinanggi na may relasyon kayo dahil ayaw nyang masira ka. Kaya pumunta sya ngayon sa Busan sa pamilya nya para makapag isip-isip at makalimutan mo sya"

Biglang lumabas si Jungkook ng bahay pag kasabi ni RM kung nasan si Jimin.Tinawag pa namin sya pero hindi nya kami pinakingan pa.

Ang pagibig walang rules. If you love the person mahalin mo kasi wants na pigilan mo hindi mo alam kung anong mangyayari... Kung makakasira ka o mauunahan ka

To be continued....