Jeon Jungkook
Bakit kailangan pa nilang magsinungaling sakin. Si Jin hyung hindi ako makapaniwala na sya ang dahilan ng ito... Pero I understand him.
Hindi ako makapaniwalang pati si RM hyung. Nahihirapan ako nawala si Jimin.Hindi ko alam kung saan ko sya hahanapin tapos alam pala ni RM hyung.
Bakit kailangan pa nilang magsinungaling samin...Sa akin
I give them my trust
I need to see Jimin
I need to tell him that I love him
I need to proof that I cannot leave him
I need him...
Papunta ako ngayon sa Busan.Pupuntahan ko si Jimin.
I miss him...
I miss his scent
I miss the way he laugh
I miss the way he touch me
I miss everything with him
Mabilis kong pinatakbo ang kotse kahit na nagbabantang umulan hindi ko iniinda.
Ang mahalaga makita ko si Jimin ngayon na.
Hindi ko napansin na kanina pa pala ako umiiyak.
Ang hina ko talaga
Ang iyakin nakakainis
Sa sobrang bilis ng pagpapatakbo ko hindi ko namalayan na may biglang sumulpot na track sa harap ng kotse ko....
Nahihilo ako,nakakaramdam ako ng kirot sa aking ulo. Pakiramdam ko inaantok ako at kusang pumipikit ang mga mata ko.Wala akong marinig ang labo ng paningin ko.
No not now I need to see him...
Tumayo ako kahit wala na akong lakas. Pinilit kong kayanin kahit ano mang oras babagsak na ako pero..... Bumagsak na talaga ako.
Park Jimin
Nagising ako dahil sa ingay ng ringtone ko. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag.
RM Hyung is calling....
Sinagot ko agad ito pero hikbi lang ang naririnig ko.Kinakabahan ako. Parang may masamang nangyayari... Wag naman sana.
"Ji-Jimin. S-Si Jungkook"
"Hyung anong nangyari? Anong si Jungkook?" mas lalo akong kinabahan ng marinig ko ang pangalan ni Jungkook.
"Na-na aksidente sya"
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi na kapagsalita. Natulala. Hindi pa nagsisinkin sa utak ko.
"Jimin nasa hospital kami ngayon pumunta ka na dito"
Hindi na ako nagabala pang magsalita.Kinuha ko ang Jacket ko at agad na lumabas ng bahay.
No. Hindi pwede.Tumakbo ako nang tumakbo. Wala pa akong masakyan.
No.Wag mo kong iiwan Jungkook
Muntik pa akong madapa dahil di ko alam kung saan ako makakakuha ng masasakyan.
Malabo narin ang paningin ko dahil sa pagiyak.
"Jimin. Sakay na" agad akong tumingin sa tumawag sa akin si daddy.
Agad akong pumasok sa kotse. Hindi parin tumitigil ang mga luha ko.
BINABASA MO ANG
Our dangerous love (Jikook/KookMin)
FanfictionHanggang kailan kaya nila matatago sa ibang tao ang kanilang pag mamahalan?hanggang saan nila kayang panindigan ang pagtatago sa kanilang relation kung lahat ng atensyon ay nasa kanila?Hanggang kailan nila kakayanin ang lahat ng pagsubok na dumating...
