GÜLNİHAL-TAMAMLANDI

Hayal Kırıklığı

Alihan Gümüşzade

Babam Şenol beyle beraber bu haberi kutlarken ben uzak köşede, dalgınca dışarıyı izliyordum. Bu hileli sevince ya da hak etmediğimiz, kumpasla elde ettiğimiz başarıya sevinmek içimden gelmiyordu. Gülnihal'in bana kendini açmasından beridir böyleydim. Ne işlere yoğunlaşabiliyordum ne de konuşmalara dahil oluyordum. Anlaşmamız üzerinden geçen üç güne rağmen durumum buydu. Bir de kız, anlaşmamıza uymayarak işe de gelmemişti. Okula da uğramıyordu. Halbuki sırf o daha rahat etsin diye ders saatlerimi ve ders vereceğim sınıfı bile değiştirmiştim. Onunla bağımın olabileceği her şeyi bir bıçak gibi düşünmeden kesmiştim.

Annesi Gülperi hanımı da kaç defa aramayı düşünmüştüm; ama sonra kadının öz kızını acımasızca kandırması aklıma üşüşünce bu düşüncemden de anında vazgeçmiştim. Belki de böylesi daha iyiydi. En azından Gülnihal üzülmüyordu. Onu kandıran insanlardan uzakta kafa dinliyordu. Öyle olmasını tüm kalbimle diliyordum. O kadar dalmıştım ki babamın koluma dokunmasıyla ana dönebildim. Gözlerimiz denk düşünce de gülümsemeye çalıştım.

'' Alihan, sen ne diyorsun bu işe ?''

'' Hangi işe babacım ?''

''Senin başarını kutlamalıyız diyordum, Şenol'a. Sen de istersen tabii bu hafta sonu bir şeyler yapalım yine...''

'' Baba, buna gerek olduğunu sanmıyorum. Sonuçta beraber başardık bunu.''

'' Öyle deme evlat. Sen olmasaydın, o kız asla bu davayı geri çekmezdi. Şenol bana her şeyi anlattı. Çok istedim o halini ben de göreyim ama işte yatak döşek dinlenme sözü verdik sana. Yoksa o keyifli anları asla kaçırmak istemezdim.''

'' Efendim, aslında kaçırmış sayılmazsınız.''

'' Nasıl yani ?''

'' Eğer isterseniz kamera görüntülerinden bulabilirim o anları,'' diyen Şenol beye öfkeyle bakmaktan kendimi alamadım. Bu nasıl bir şeydi, anlayamıyordum. O kızın acısıyla alay etmek, kendine malzeme çıkarmak olacak şey değildi.

Babam da ona eşlik edip gülünce iyicene sinirlerim bozuldu. Neyse ki Şenol bey kadar sadist ruhlu değildi. Zaten kız bunu mecbur olduğu için yapmıştı. Annesiyle beraber arkasından çevirdikleri oyundan dolayı, ailesi için boyun eğmişti. Onların hayatlarının buna bağlı olduğunu sandığı için imza atmış, davasından da vazgeçmişti. Hal böyleyken, acınacak durumda olan kişiler kendileriydi. Bir de bunun için parti mi vereceklerdi! Acımasızlığın lüzumu yoktu.

'' Baba, benim saat ikide dersim vardı. O yüzden çıkmam lazım. Sen de kendini çok yormamaya bak. Akşama görüşürüz,'' deyip masadan telefonumu ve arabamın anahtarlarını aldım. Hızlı adımlarla kapıya doğru yürürken de orada, ayakta dikilen yerine sinmiş olarak duran Şenol beye baktım ters ters ve başımı yana kırıp sinirle yanından geçtim. Gülnihal nasıl da haklıydı. Onun hakkında yanılmamıştı. Gerçekten de sevimsiz herifin tekiydi. İnsanların içinde bulunduğu durumla eğlenecek kadar da hasta ruhluydu. Babamın gözüne girmek için böyle davranıyordu. Elimde olsa hani, hiç düşünmeden onu bir bahaneyle kapı önüne koyardım. Çoluk çocuğu olduğuna dua etsindi. Ama onu bu işten bir şekilde uzak tutacak, başka bölüme verecek, başka davaları yığacaktım. Şu sıralar ayak altımızda olmaması benim ve çöken sinir sistemin için de en hayırlı seçenekti. Babamın da bunu bir şekilde anlayacağını umuyordum.

Yol boyunca radyodan çalan şarkılarla kafamı dağıtmaya çalıştım ama sanki her şey inatla bana o günü hatırlatıyordu. Kıza kazayla sıçrattığım, çamurlu yağmur suyuyla da yıkadığım günde yine bu şarkı çalıyordu arka fonda ve bu beni istemsizce de olsa güldürüyordu. Sonra sırasıyla her yaşadığımız şey gözümün önünde belirdi. Üç gün önce yaptığımı konuşmalar gelip lap diye yerine kurulduğunda sağımdaki ve solumdaki meleklerle muhakeme yapıyordum. İşin kötüsü ikisi de bana haklı sebepler sunuyordu. Ben de haliyle babamı seçmiştim. Sonuçta Gülnihal hiçbir şeyim değildi. Bu vardığım sonuç kalbimi kıskıvrak yakalarken zihnim vicdanıma baskı yapmaya devam ediyor, aksi sonucu çıkarmak için ısrarla kızla olan anılarımı gözüme gözüme sokuyordu. Kaçtığım şeyleri sorgulamamı ister gibi de beni düşünmeye zorluyordu.