Lanetli Kasaba

15.Sayfa

Lafım yine yarıda kalmıştı çünkü annem odama girmişti.Elinde kurabiye tepsisi ile bana kötü kötü bakmaya başladı.Kızlara dün yaşadığım olayı anlatmamam için beni uyarmıştı ama ben annemi dinlememiştim.Annem sakince tepsiyi masaya koydu ama içi sakin mi bilemem.Anneme bakarken odadan çıkmam için işaret yaptı şimdi napacağım ben,annemden bir ton azar işitecektim.Yataktan yavaşça kalktım ve kapıya kadar yürüdüm,kızlara yandan baktım onlar konuşmaya devam ediyorlardı heralde annemin bana işaret yaptığını görmemişlerdi.Kapıyı kapattım ve derin bir nefes aldıktan sonra merdivenlerden aşağı indim annem bana gelmem için tekrardan işaret yaptı yanına geldim ve kafamı yere eğdim.

"Maria ben seni bu olayı kimseye anlatmayacaksın diye uyardım,beni niye dinlemiyorsun?"

"Anne arkadaşlarım anlatmamı istedi de... "

"Bana ne arkaşlarından!"Bu laf biraz ağır olmuştu oysa arkadaşlarımı çok sevmişti.

"Nasıl bana ne dersin anne?Onlar benim arkadaşlarım sen bana inanmıyor olabilirsin ama belki onlar bana inanır hem inanmasalar bile en azından bana ne yapmam gerektiğini söylerler."

"Bu anlattıkların gerçek olamaz çok saçma arkadaşlarına böyle olayları anlattıkça onlar senin deli olduğunu düşünürler ve senden uzaklaşırlar böyle olması daha mı iyi?"

İçimde büyük bir öfke vardı ben hayal görmüyordum o yaşadığım şeyler gerçekti ve hiç sonu olmuyordu buraya geldikten sonra bu tarz olaylar yaşamaya başladım.

"Anne ben deli değilim paranormal olaylar yaşadım ve siz bunu görmezden geliyorsunuz.Size ne yaşadığımı,ne gördüğümü,ne hissettiğimi,ne yaptığımı anlatmaktan sıkıldım artık burada daha fazla kalmak istemiyorum!"

Kızlar bizi duyuyorlar mı bilmiyorum ama artık dayanamıyordum gözümden yaşlar akmaya başladı.Annemle hem kavga ediyordum hem de ağlıyordum babam kızlar gelince evden gitmişti sadece annem ve kızlar vardı.Bu durum karşısında daha fazla dayanamadım ve:

"Ben dışarı çıkacağım bana inanmazsan inanma ama bana inanmadığına pişman olacaksın anne."diyerek hızla dışarı attım kendimi.

Ağlıyordum,bir düşünsenize paranormal olaylar yaşıyorsunuz ve ailen,arkadaşların ve tanıdığın kimse sana inanmıyor artık normal olaylar bile o kadar korkunç gelmeye başlıyor ki sanki biri bir şey yapacak ve canını yakacak,bu durum ne kadar acı verici öyle değil mi?Bu durumu düzeltecek gücünün olmaması daha acı ve daha kötüsü sana yardım edebileceğini düşündüğün insanların senin yardıma muhtaç olmadığını düşünüp oradan ayrılması,işte bu gibi olaylar bizim canımızı yakar ve çaresiz bırakır.

                            ***
Öylece koşuyordum,bir köşe gördüm ve oraya oturup ağlamaya başladım kalbimde inanılmaz dercede acı vardı bu olaylar aklıma geldikçe daha da hıçkıra hıçkıra ağlıyorum bir süre sonra hafifçe kafamı kaldırdım ne kadar ağladığımı bilmiyorum ama hala içimde bir üzüntü vardı.Birinin bana yaklaştığını hissettim ve hızlıca öne döndüm.Karşımda baklava almaya gittiğim pastanenin sahibi Monica Semmy'i görmüştüm.

"Güzel kızım niye ağlıyorsun gel buraya."dedi ve elimden tuttu yavaşça beni pastanesine götürdü.Bana bir bardak su verdi ve sorular sormaya başladı.

"Niye ağlıyordun,ne yapıyorsun orada,seni üzen kim söyle Maria çekinme."dedi.

"Annemle kavga ettim de."

"Neden annenle kavga ettin kızım?"

"Boşverin."

"Hadi ama bana anlatabilirsin sıkıntın neyse söyle."dedi.Aslında söylemek istiyordum içimde tuttuğum yeter artık.