Szeptem

| 11 |

– Wilma!

Przycisnęłam poduszkę do twarzy, próbując jakoś znieść ciągłe krzyki mamy. Od godziny dobijała się do mojego pokoju. Początkowo zwyczajnie pukała, jednak wraz z upływem czasu uderzała w drewnianą powłokę z coraz to większą siłą.

Miałam dosyć jej surowych zasad wobec mnie. Usiłowała zrobić ze mnie idealne dziecko, zapominając, że przy tym bardzo mnie krzywdziła. Pokazywała, jak bardzo niewystarczająco dobra byłam w jej oczach.

– Wilma, otwórz w tej chwili! – Rodzicielka nie ustępowała.

W domu byłam tylko ja i ona. Tata siedział jeszcze w szkole, a Myles pojechał do Carly.

– Posłuchaj, bo ja nie będę się powtarzała! – krzyczała do mnie z korytarza. – Masz otworzyć drzwi i odpowiedzieć na każde moje pytanie!

Przewróciłam oczami.

– I nie okłamuj mnie!

Rzuciłam w drzwi poduszką, która jeszcze przed chwilą leżała na mojej twarzy. Nie dało to żadnego efektu, rodzicielka zapewne nawet nie usłyszała cichego zderzenia.

Głupie poduszki.

– Ojciec mi wszystko powiedział!

Zmarszczyłam czoło w zdziwieniu, a wzrok utkwiłam w suficie. Co takiego mógł jej powiedzieć? Czy w ogóle zrobiłam coś, przez co miała prawo mnie tak torturować? Patrząc na ogromną przemianę, jaką przeszła mama po wydarzeniach z marca, mogła to być błahostka, czyli dla niej idealny pretekst by się wyżyć.

Wstałam z łóżka, by już po chwili znajdować się przed samymi drzwiami. Położyłam dłoń na klamce, choć nie zamierzałam wpuszczać mamy do pokoju.

– Odejdź – powiedziałam spokojnie. Zabrałam głos po raz pierwszy od godziny.

– Otwórz – odparła mama, niby spokojnie, lecz nie wierzyłam w te pozory.

Pokręciłam przecząco głową, co było głupie, bo rodzicielka nie była w stanie tego zobaczyć.

Czułam się źle we własnym domu. Ciągłe zalewanie pytaniami, rozkazami, kłótnie. Nie mogłam swobodnie wziąć oddechu, mając świadomość o obecności mamy w pobliżu. Swoim złym zachowaniem wymazywała z mojej głowy wszystkie dobre wspomnienia. Zastępstwy je te nieprzyjemne. Te, w ktorych na mnie krzyczała i stawała na drodze do szczęścia.

– Odejdź – powtórzyłam, lecz jakby smutno. Całe moje ciało spowiła czarna melancholia. Nie mogłam pogodzić się z tym, że relacje, jakie mieliśmy wcześniej jako rodzina, po prostu przepadły.

Odpowiedziała mi cisza. Sądziłam przez chwilę, że mama mnie posłuchała. Dźwięk skrzypnięcia podłogi mnie od tego odowiódł.

Wzięłam telefon z biurka, nie wiedząc co dalej robić. Wybrałam numer brata i wysłałam mu wiadomość.

Wilma: Wracaj do domu, mama nie daje mi spokoju.

Nie chciałam w całości polegać na Mylesie, bo wiedziałam, że mama zdążyła mu trochę w głowie namieszać. Jego powrót do domu, mimo wszystko załagodziłby sytuacje. Rodziciela z nim rozmawiała znacznie łagodniej.

Myles: Jestem 40 km od miasta, zadzwoń do taty. Przepraszam :/

Westchnęłam ciężko. Nie zamierzałam dzwonić po tate. To on powiedział mamie coś, co wywołało u niej taką złość.

Wyciągnęłam z szafy bluzę i założyłam ją. Wygrzebałam jeszcze jakieś stare trampki, których już dawno nie zakładałam. Wzięłam ze sobą jedynie telefon, po czym przymierzyłam się do mojego planu ucieczki.