Nasıl gidersin?! Nasıl kabul edersin oğlum?!
Tepki veremedim hiç bir söze. Kendimi anlatamadım babama, anneme ve hatta kendime. Gitmem lazım çünkü baba, kurtulmam lazım diyemedim.
Tepkileri azaldı, sitem dolu çığlıkları kırgın sözcüklere dönüştü. Ben de kendimde böylece konuşma cesareti buldum.
Kpss puanım çok düşük. Başka bir yer gelmezdi zaten.
Yavrum özel okulların nesi var? Ekmeğini kazanamaz mıydın burada?
Baba özel bir kurumda yedi yirmidört hayatımı harcamak istemiyorum hem de neredeyse hiç uğruna.
Sessizlik oluştu bir kaç dakika. Ailemde farkındaydı haklı bahanemin.
Şimdi gider bir kaç yıl idare eder. Gelecek hayatımda rahat ederim. Hem öğretmenlik yapmaya gidiyorum zaten. Askerlerimiz polislerimiz ne koşullarda çalışıyor bizim için.
Orası ayrı oğlum. Allah razı olsun onlardan.
Ee tamam o zaman kapatalım bu mevzuyu hadi güzel güzel uğurlayın beni olur mu?
Bunları söylememle annem sıkı sıkı sarıldı bana. Babamla konuşmamızda tek kelime etmemiş, içli içli bakmıştı bana. Anne yüreğiydi biliyorum dayanamıyordu ama gidiyordum bir kere. Şimdi ağlayıp sızlamak yerine doya doya sarılıyordu bana.
Biraz daha oturup konuştuk hep beraber. Giderken yanımda neler götürmem gerekeceğini, orada evi nasıl tutacağımı, annemin yapacağı tüm hazırlıkları konuştuk. Daha zaman vardı ama bunlar ciddi konulardı ve oldu bittiye getirmek istemiyorduk.
Tüm bu konuşma faslı bittikten sonra odama çekildim, kendimi yatağıma bırakıp düşünmeye başladım. Verdiğim karardan emin değildim ama başka yol bulamamıştım. Bu şehirden İstanbuldan ayrılmam lazımdı. Tatil ya da kafa izni beni toparlamazdı. Yurt dışına çıkmak gibi maddi bir imkanım da olmadığı için bunu yapmıştım.
Tayinimi istedim. Hem de Doğuya. Evet, büyük bir masala benzeyen üniversite hayatının ardından geleceğine inandığım huzur dolu, mükemmel hayat gelmemişti. Türkçe öğretmenliğini geçen yıl bitirmiş, büyük bir aptallıkla çalışmadığım kpss'nin aracılığıyla da kaderime razı gelmiştim.
Doğu'nun kaderi Doğuymuş işte.
Korkuyordum evet ama gideceğim yerden değil yalnızlıktan korkuyordum. Gittiğim yerde kendim olamayacaktım bundan dolayı yanımda da gerçekten kimse olmayacaktı.
Bunları düşünerek uyudum. Çok sonra oldu ama uyudum. Belki hayatta da böyle olurdu çok sonra mutlu olurdum ama belki olurdum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Depaysement*
Fiksi Umum*İnsanın memleketinde değil de başka bir yerde olmasından doğan his, sıla hasreti. Entrikalar, kötü kadınlar ve silahlı adamlar yok. Sadece aşk var. Doğu ve Yavuz'un aşkı.
