*İnsanın memleketinde değil de başka bir yerde olmasından doğan his, sıla hasreti.
Entrikalar, kötü kadınlar ve silahlı adamlar yok. Sadece aşk var.
Doğu ve Yavuz'un aşkı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ARALIK
Hayatımın bomboş olduğunu düşünmem doğru mu?
Yani demek istediğim insan hayatını dolu hale getiren şey nedir?
Bir kitapta kanser hastası olan bir kadının hayatını sorgulayışını hatırlıyorum şimdi.
Kadın, iki çocuğu olan kocasına tutkuyla bağlı bir ev hanımıydı. Kendisine ileri derecede kanser teşhisi konulduktan sonra ölmesine aylar kala hayatını nasıl yaşadığını sorguluyordu.
Bir günü onları okula yollamak, okuldan almak, yemek yapmak, ev işlerini halletmek vb. rutinlerden oluşurken çok boş hissetmişti.
Kadının ikizi ise kariyer sahibi, erkek arkadaşıyla tatillere çıkan mutlu biriydi. Karşılaştırmamak elde değil bir tarafta ev işleri, ütü; diğer tarafta yeni ülkeler, yeni heyecanlar vardı.
Kadının kendine hayatımı nasıl bu kadar boş yaşadım diye lanet ettiğini hatırlıyorum ama en sonunda ölmeden önce farkettiği bir şey vardı. Her gününü huzurla yaşamıştı. Üzücü günleri bile ailesiyle atlatmış, her zorluğu onlarla aşmıştı. Kocasını seviyordu, çocuklarını seviyordu, evini, köpeklerini ve ev işlerini bile seviyordu. Mutluysa ve huzurlaysa tatillerin ya da kariyerin ne önemi vardı ki?
Hayatını severek yaşamıştı ve kadın ölmeden önce kocasına 'bir kaç ömrüm daha olsa yine seni bulur ve yine bu muhteşem aileyi kurardım' dedi.
İşte bende böyle bir hayat istiyorum. Sevgiyle dolu bir hayat.
Şimdi hayallerim o kadar uzak ki.
Etrafımda bu kadar nefret varken nasıl sevgiyle doldurabilirim kalbimi? Kulaklarım her sözü işitirken aklım küfürleri nasıl silebilir ? Ben bilemezken sevdiğimi kollarımla nasıl sarabilirim?
Nasıl yaşanır bu kadar farklıyken bunca insanın arasında?
Derin bir nefes al Doğu.
Herkes farklı.
Herkes farklı bakar hayata ama keşke herkes sevgiyle bakabilse birbirine.
