SICK: Part Four

EAT [05]

KAHIT hindi alam ni Clara kung saan siya dadalhin ni Ethan ay sumama na lang siya dito. Lulan sila ng sasakyan nito at binabagtas nila ang gitna ng gabi. Wala nang masyadong sasakyan sa kalsada ng mga oras na iyon. Kanina ay tinatanong niya ang asawa kung saan ba sila pupunta ngunit hindi naman nito sinasabi. Anito, tumahimik na lang siya at sumama siya dito. Sigurado naman daw si Ethan na magugustuhan niya ang kanilang pupuntahan.

Hindi nagtagal ay inihinto na ni Ethan ang sasakyan at nagulat siya nang malaman na nasa harapan sila ng restaurant ni Antonia. “Anong gagawin natin dito?” buong pagtatakang tanong ni Clara habang inaalis ni Ethan ang seatbelt nito.

“Hindi ba ang sabi mo ay naglilihi ka sa luto ni Antonia? Kakain ka dito.”

“P-pero ang sabi niya ay sa susunod na linggo pa ako pwedeng bumalik.”

“Alam ko. Pero hindi pa ako kumakain dito sa linggo na ito. Iyong pagkain ko ay ibibigay ko na lang sa iyo. Baka kung mapaano ang baby natin kapag hindi mo nakain ang gusto mo, e.” Hinawakan ni Ethan ang tiyan niya kahit wala pa iyong umbok. “Kailangang maging malusog ang baby natin paglabas niya kaya lahat ng cravings mo ay makain mo dapat.”

Inalis ni Clara ang seatbelt niya at maluha-luhang niyakap ang kaniyang asawa. “Thank you, Ethan! Alam kong malaking sakripisyo ang gagawin mo pero salamat talaga!” Ngayon ay talagang dama niya ang pagmamalasakit ni Ethan sa kaniya. Hindi man nito palaging sinasabi na mahal siya nito ay ipinapakita naman nito sa gawa ang pagmamahal nito sa kaniya.

Masaya at excited na bumaba ng sasakyan si Clara kasabay ang kaniyang asawa.

Si Ethan ang kumatok sa restaurant. Maya maya ay nakita nilang bumukas ang mga ilaw sa loob at kasunod niyon ay ang pagbukas ng pinto.

“Ikaw pala, Ethan…” Walang emosyong turan ni Antonia. Nang magawi ang mata nito sa kaniya ay kumunot ang noo ng matanda. “Ikaw? Hindi ka ba marunong umintindi? Ang sabi ko ay sa susunod na linggo ka pa maaaring bumalik dito! Kung ganiyan ka kakulit ay baka alisin na kita sa mga taong aking pinaglulutuan!” May himig ng pagkainis ang boses ni Antonia.

“Huminahon ka, Antonia,” ani Ethan. “Ang mabuti pa ay sa loob na tayo mag-usap.”

Binigyan sila ni Antonina ng esapasyo para makapasok sa loob. Dumiretso silang mag-asawa sa isang bakanteng lamesa na malapit sa counter. Pagkasarado ni Antonia ng pinto ay sinundan sila nito. Tumayo ito sa harapan nilang mag-asawa.

“Si Clara—asawa ko siya. Buntis siya at naglilihi siya sa mga niluluto mo. Sa meat balls soup mo to be exact. Hindi pa ako nakakakain dito para sa linggo na ito at ibibigay ko na lang iyon sa aking asawa,” panimula ni Ethan.

Umiling-iling si Antonia at mahinang tumawa. “Ang akala niyo ba ay maaari ang inyong gusto? Oo, pwede mong ibigay sa asawa mo ang pagkakataon mo na kumain sa aking restaurant ngunit ang maipagluto siya ng gusto niyang meat balls soup ay imposible. Ethan, alam mo kung gaano kahirap makakuha ng sangkap sa lahat ng aking niluluto kaya nililimitahan ko sa isang beses kada linggo sa isang tao ang pagkain dito. Ang binabalik-balikan mong steamed siomai lang ang maaari kong idulot para sa iyong asawa.” Paliwanag ni Antonia.

Nababahalang napatingin siya sa kaniyang asawa. “Pero gusto ko ng meat balls soup…” Napahawak pa siya sa kamay nito na nakapatong sa lamesa.

“Siguro ay pagtiyagaan mo na muna ang steamed siomai. Tikman mo. Malay mo, magustuhan mo din gaya ko. Wala na tayong magagawa. Dapat nating sundin ang patakaran dito ni Antonia.”

Sandaling natahimik si Clara at nalungkot. Malungkot siya dahil hindi pala siya makakakain ng paborito niyang luto ni Antonia. Pero kung iisipin niya ang suhestiyon ni Ethan ay baka nga naman magustuhan din niya ang steamed siomai. Kaya kahit napipilitan ay pumayag na lang siya. Masarap din siguro iyon kaya binabalik-balikan dito ni Ethan.