SICK: Part Four

EAT [06]

TAKOT na takot na napasiksik ang pitong taong gulang na si Antonia nang marinig niya ang pagbukas ng pinto ng kanilang bahay. Naroon siya sa maliit na kwarto kung saan magkasama silang natutulog ng kaniyang tatay. Silang dalawa na lang ang nakatira dito simula nang mamatay sa sakit na colon cancer ang kaniyang mahal na ina.

Halos isang buwan na siya sa kwartong iyon at nakatali ang mga paa. May busal siya sa bibig kaya wala siyang kakayahan na magsisigaw para humingi ng tulong sa ibang tao sa labas. Isa pa, medyo malabo na may makarinig sa kaniya dahil wala silang kapitbahay. Nasa may liblib na bahagi na kasi ng lugar nila ang tirahan nilang mag-ama. Bago marating ang kanilang bahay ay kailangang maglakad ng halos isang kilometro mula sa kalsada. Lupa at mga damo ang dadaanan at may mangilan-ngilang puno sa paligid.

Sa pagbukas ng silid na iyon ay mas lalong lumala ang takot ni Antonia nang masilayan ang kaniyang ama. Walang emosyon ang mga mata nito na nakatingin sa kaniya.

Nilapitan siya nito nang walang imik. Nanginginig na siya sa takot dahil alam na niya ang mangyayari sa tuwing pumapasok ito doon.

Inilagay nito ang isang hintuturo sa tapat ng bibig nito habang inaalis ang busal sa kaniyang bibig. “Huwag kang maingay. Kapag nag-ingay ka, hindi kita papakainin. Naiintindihan mo ba, Antonia?” Mahinahon ang pagkakasabi nito pero may kahalong pananakot at pagbabanta.

“O-opo…” Napipilitan niyang sagot.

Inalis na rin ng ama niya ang tali sa kaniyang paa at dinala siya sa matigas na papag. Nagmamadali siya nitong hinubaran at nang wala na siyang kahit na anong saplot sa katawan ay ito naman ang naghubad. Oo. Binababoy siya ng sarili niyang ama. Matagal na nitong ginagawa ang bagay na iyon kahit buhay pa ang ina niya. Mas naging malaya lang ito na babuyin siya nang mamatay na ito. Kung noon ay hinihipuan lang siya nito sa maseselang parte ng katawan niya ngayon ay ginagamit na nito ang kaniyang katawan.

Sinimulan siya nitong itali nang magtangka siyang tumakas. Halos tatlong araw siya nitong ikinulong sa kwartong iyon at hindi pinakain. Ang akala niya ay iyon na ang katapusan niya pero kinausap siya nito. Anito, bibigyan siya nito ng pagkain at inumin kapalit ng pagpayag niya sa pambabababoy nito sa kaniya. Bata siya at mahina kaya kahit labag sa kalooban ay pumayag siya. Pero ganoon pa man ay hindi pa rin siya nawawalan ng pag-asa na makakaalis siya sa impyernong kinasasadlakan niya ngayon. Nag-iisip pa rin siya ng paraan. Ayaw niyang habangbuhay siya na winawasak ng sarili niyang ama!

-----ooo-----

NAPAPITLAG si Antonia nang bumalik sa kasalukuyan ang kaniyang diwa dahil sa malakas na pagsipol ng takure. Nagpapainit kasi siya ng tubig para sa kape niya sa umagang iyon. Nag-uumpisa kasi ang araw niya sa isang tasa ng mainit na kape. Pinatay na niya ang apoy sa gas stove at nilagyan ng mainit na tubig ang kaniyang tasa na mero nang nakalagay na kape at kaunting asukal.

Tinikman niya ang kaniyang kape matapos iyong haluin gamit ang kutsarita. Mapait pero ganoon ang kape na gusto niya. Gaya ng buhay niya noong bata siya—mapait. Ubod ng pait.

Ngunit hindi siya nagagalit sa kahit na sino dahil sa karanasan niya na iyon. Nagpapasalamat pa nga siya sa nangyari sa kaniya noon dahil iyon ang dahilan kung bakit kumakalap siya ng limpak-limpak na salapi ngayon.

Sa muling paghigop ni Antonia ng kape ay nagpatuloy ang pagdaloy ng nakaraan sa kaniyang isipan…

-----ooo----

SINIPA-SIPA ng batang si Antonia ang duguang katawan ng kaniyang ama sa sahig. Nakanganga ito at dilat ang mga mata. May malaking hiwa ito sa leeg at tanging puting brief lang ang suot. Hindi na ito gumalaw pa nang sipain niya nang ilang ulit kaya nahinuha niyang wala na itong buhay. Patay na ang ama niya. Pinatay niya ito dahil punung-puno na siya.