ULAŞILMAZ

18.Bölüm

Öncelikle ilk göz ağrım "ULAŞILMAZ" 2K olmuuuşş🎉🎉🎉 Yanımda olan herkese minnettarım hepinizi çok seviyorum. O zaman bu daaa 2K sürprizi olsuuun💜🌸 Hepinize iyi okumalar diliyorum...

Gözlerim aralandığında aklıma gelen ilk şey kardeşim olmuştu. O, bana annemin emanetiydi ve ben ona doğru düzgün bakamıyordum bile.

Babamın (!) onu götürmüş olma ihtimali çok yüksekti. 1 haftadır ne ses vardı ne seda...

"Yıldız. Gel iki lokma birşeyler ye.. harap ettin kendini..." dizlerime kollarımı dolayarak akan bir damla yaşı elimin tersi ile sildim.

"Benim kardeşim o adamın elinde! Aç mı susuz mu en önemlisi de hayatta mı bilmiyorum! Sence birşeyler yiyecek durumda mıyım Uzay?!"

Elindeki tepsiyi komodine bırakarak yatağın kenarına oturdu.

"Almira geldi.. Seninle konuşmak istiyor."

"Kardeşim onun yüzünden kayboldu! Hala hangi yüzle geliyor buraya?! Söyle ona defolsun gitsin, yoksa ben göndermesini iyi bilirim!"

Çarşafı üstümden büyük hışımla kaldırarak kapıya yöneldim.

Uzay kolumdan tutup durdurdu beni.

"Bırak!" Kolumu elinden kurtarıp ilerlemeye devam ediyordum ki, söylediği sözler üzerine durdum.

"Almirayı suçlamayı kes artık! Kim bilebilirdi ki o adamın gece eve girip yiğidi kaçıracağını?! He?! Cevap ver kim bilebilirdi?!"

Birkaç adım atıp arkamda durdu..

"Almira suçlu değil Yıldız. Görmüyor musun o da çok üzülüyor.." merdivenin başında ağlayarak bize bakan Almirayı gördüm.

Omzumun ucundan Uzaya bakıp tek kelime dahi etmeden yavaş yavaş inmeye başladım merdivenlerden.

Ben ilerledikçe Almira geri geri gidiyordu. En son masaya çarptığında durmak zorunda kaldı.
Bir haftadır yüzüne bile bakmıyordum Almiranın. Göz altları morarmış, yüzü solmuştu.

Gözünden akan yaşları umursamadan başladı konuşmaya.

"Yıldız yemin ederim b-ben anlayamadım.. A-allah çarpsın her gece kapatıyorduk balkonu. Yi-yiğit sıcak olduğunu söyleyince açtım bir kaç dakikalığına.. kapatmak için gittim s-sonra o... yoktu..." elini yüzüne kapatıp sarsıla sarsıla ağlamaya başladı.

İfadesizliğimi koruyordum. Hissizleşmiştim artık. O adam, hayatım gibi bütün duygularımı da almıştı elimden.

Elimi kaldırıp yüzüne sertçe bir tokat attım.

"Yıldız! Napıyorsun kendine gel?!"

Merdivenlerden inen Uzayı Almira el işaretiyle durdurdu.

"Allah kahretsin ki tek suçlu benim! Her şey benim yüzümden oldu! Hepsi, sadece benim yüzümden..." ağlamaya başlamamla sarıldı bana.

Birşey yapmadım. O kadar ihtiyacım vardı ki bu aralar sarılmaya...

.
.
.

"Hayır yaa! Bende geleceğim.." Uzay elleriyle yüzünü sıvazladı. Polislerin cep telefonundan sinyal aldıklarını bana daha yeni söylüyordu ve onunla gelmemi istemiyordu.

"Yıldız sana evde kalıyorsun dedim!" Yaşlar gözümden ardı arkası kesilmez bir şekilde yanaklarımdan süzülürken kapının girişinde duran vazoyu yere fırlattım.

"Korkuyorum! Allah kahretsin ki çok korkuyorum! Onun hayatta olduğunu bilmek istiyorum sadece.." yanıma gelip iki kolumdan tutarak gözlerime dikti dipsiz kuyuları andıran kara gözlerini.