The maze runner

14

Ik weet niet hoelang we al aan het lopen waren, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik hoopte dat het vlug dag zou worden, zodat de grievers zouden verdwijnen. Ik keek vlug naar boven en zag de zon al opkomen. Toen ik de zon zag komen gaf dat me een extra boots. Nog even volhouden. Ik keek achter me en zag dat de grievers wegwaren, eindelijk. 'Jongens, ze zijn weg.' Riep ik opgelucht. dat we van de grievers afwaren wou nog niet zeggen dat we Newt zouden vinden. 'Elaiza...zouden we niet terugkeren? Ik denk dat het onmogelijk zal zijn om Newt te vinden.' Zei Thomas opeens. 'Dta jullie de hoop opgeven, wil niet zeggen dat ik dat doe. Gaan jullie maar.' Zei ik vastberaden. 'We kunnen je hier niet achter laten hé.' Zei Gally meteen. 'Ik meen het! Ik wil niet dat jullie iets overkomt, het komt wel goed met me.' Thomas zuchtte en wou iets zeggen, maar hij zweeg maar, hij wist toch dat hij me niet op andere gedachten zou brengen, dus knikte hij. Ze gaven me beide nog een knuffel en wensten me succes. 'Dit is niet tot ziens, maar tot later.' Roepte Gally. Gally is helemaal niet zo slecht als iedereen altijd zegt. Hij zegt rap zijn mening ja, maar hij is een goed persoon. Ik heb minuten lang zitten staren naar de muren, denken waar Newt zou zijn. Was er nu maar een teken. Het hoeft niet veel te zijn. Gewoon dat ik weet of Newt nog leeft of niet en waar hij is. Ik besloot om het overdag wat rustiger te doen, want ik had s' avonds al genoeg last met de grievers. Ik lette even niet op en ik struikelde over iets. M'n knie lag helemaal open. Het begon ook nog te bloeden. Ik kroop langs de kanten en scheurde een stuk van m'n t-shirt en deed het rond m'n knie. Ik begon te wenen. Het was alsof alle emoties van de voorbij 3 jaar er eindelijk uitkwamen. Ik ging met m'n handen door m'n haar. 'Komaan Elaiza, wees zo geen loser. Newt? Ik heb je echt nodig nu...' Zei ik in de hoop dat hij me misschien zou horen. Ik zag er echt niet meer uit. M'n haren zaten helemaal in de war, ik was helemaal vuil, maar het kon me echt niet schelen. Ik wil hier gewoon weg. Even heb ik in gedachten gehad om weg te gaan uit het doolhof, maar iets in mij kon dat niet. Ik had Newt echt nodig nu. Ik stond op, droogde mn tranen en ging stappen. Ik had geen idee waar ik heen ging, maar ik volgde m'n gevoel gewoon. Ik zovaak moeten zeggen dat ik sterk moest blijven, voor Newt. Hij had m'n hulp nu misschien ook nodig. Ik heb hem al eens eerder geholpen, dus kan het nu ook wel. Ik voelde me zo duizelig worden. Ik zwakte zo rap af. 'Komaan Elaiza, misschien is Newt hier gewoon om de hoek.' Ik had ook bijna geen stem meer. Ik werd opeens zo boos dat ik begon te stampen tegen de muren. Ik roepte het uit, ik verspilde de laatste beetjes stem in me. Waarom doe ik dit eigenlijk? Ze hebben misschien zelf m'n naam al doorstreept. Ik voelde me zo stom nu. Ik ga het doolhof in voor Newt, maar zou hij dat gedaan hebben voor mij?

Willen jullie alstublieft eens een comment achter laten? Of tips geven wat er beter kan enzo! 😊