The maze runner

15

Ik was bang of zeg maar eerder bevreesd. Ik zou m'n leven geven voor Newt, maar ik heb geen idee of hij zelf nog leeft. Het begon ook terug donker te worden. Dat wou zeggen dat de grievers ook rap zouden komen. Met de seconde werd ik wanhopiger.Ik ging me tegen de muur zetten, ik had straks toch genoeg tijd om te rennen...voor de grievers dan. Het enigste voordeel was dat ik hier tot rust kwam. Even aan niets denken. Ik dacht ook aan het leven hiervoor. Hoe zou het allemaal geweest zijn? Zou ik hiervoor gelukkig geweest zijn? Veel tijd had ik niet om na te denken, want ik voelde me niet op het gemak. Het gevoel dat hier ieder moment een griever voor m'n neus zou gaan staan...Ik stond dus maar op en ging maar wat gaan stappen. 'Ik wil naar huis.' Zei ik opeens. Alsof iemand me zou horen...Opeens voelde ik dat er iets achter me stond. Een griever. Ik sloot m'n ogen en begon te huilen. Niet hard, maar er rolden wel tranen in m'n ogen.'Newt jongen, je moet wel speciaal voor me geweest zijn dat ik m'n leven voor je geef...Vergeet me alstublieft niet.'

*Trowback*

Ik was bang, bang voor wat er zou komen. Ik zat hier opgelosten in een soort lift en had geen idee waar ik heen ging. Ik voelde dat de lift achtig iets tot stilstand kwam. Ik zag dat de lift geopend werd. Eerst werd ik verblind door het licht, maar dat was niet m'n grootste zorg nu. Er sprong een jongen in de lift. Hij keek verward naar me. Er werd vanalles geroepen naar hem. 'He..het is een meisje.' Zei hij verward.

Newt kwam naar me toe en gaf me een knuffel. 'Alles komt wel goed...misschien niet meteen, maar het komt wel goed.' Zei hij troostend tegen me.

'Elaiza? Dankje, dankje voor alles. Je hebt me laten inzien als het even niet meezit dat dat het einde is van de wereld. Jij leerde me om niet op te geven waneer ik het even moeilijk had.'

*Einde trowback*

Ik kreeg nu een laatste glimlach op m'n gezicht bij het denken aan onze herinneringen. Dit is nu echt wel het einde zeker...