The maze runner

9

De volgende dag was nog erger dan de dag ervoor. We hebben zoveel mensen verloren, het was verschrikkelijk. Ik zag het verdriet in iedereen hun ogen. Het deed me zoveel pijn. Ik zat tegen een boom aan, ik had even geen zin om onder iedereen te komen. Ik had zoveel vragen. Ik zat diep in gedachten toen Thomas opeens naar me toe kwam. 'Is alles oke?' Ik hoorde direct de spijt in zijn stem toen hij het vroeg. Alsof alles goed zou gaan, we hebben zoveel mensen verloren, alles is verwoest...Opeens begon ik te denken aan gisteren...in de hut...Ik heb Alby zelf nog niet bedankt. Dankzij Alby leef ik nog. Toen ik rechtstond keek Thomas me na, maar ik besteed er geen aandacht aan. 'Kan ik binnekomen?' Vroeg ik onzeker en ik dacht meteen dat het een stomme vraag was, want er stond eigenlijk alleen maar een kleine muur en grote stukken hout. Alby knikte.Even was het stil, want ik had geen idee hoe ik het moest zeggen. 'Dankje...dankje voor alles. Zonder jou zou ik waarschijnlijk dood zijn...'  'Geen dank.' Was het enigste dat hij zei.' Dus eh... als er iets is..dan ben ik er voor je.' Het enigste dat hij deed was knikken. Toen ik naar buiten ging, wel in principe stond ik al buiten zag ik een aantal jongens naar de muur gaan. Ik besefte maar goed wat ze daar gingen doen. De overledende hun namen schrappen... Ik stond maar wat dom voor me te staren. Er werden zoveel namen doorgeschrapt. Met iedere naam die doorgeschrapt werd voelde ik me elendiger worden. Ik had nu echt wel de strijd opgegoven. Ik zat hier nu al een kleine 3 jaar ik was de 5de persoon die hier toekwam. In die tijd zat ik nog vol hoop. Hopend dat ik hier ook zou uitgeraken en m'n familie zou terug zien, maar na al die jaren verloor ik meer en meer hoop. Ik werd uit m'n gedachten geschoten daardat iemand tegen me aanliep. 'Kan je niets nuttiger doen dan hier gewoon maar te staan?' Werd er arogant gezegt. Ik zou zoveel kunnen zeggen, maar ik de energie niet, dus knikte ik gewoon. Ik keek rond waar ik kon helpen. Eigenlijk was er overal wel hulp bij nodig. Plots hoorden we een luid geroep om hulp. Het was Thomas, hij rende weg van Ben. Eerst was het niet duidelijk waarom hij wegrende, maar het werd me rap duidelijk als ik zag dat Ben gestoken was. Vlug rende ik naar Thomas om hem te helpen. Al vlug stonden meerdere mensen rond hun, maar niemand deed iets. Ik keek rond me, iets om Thomas mee te helpen. Toen ik een groot stuk hout gevonden had, zag ik Newt aflopen met een hark en hij sloeg Ben. Opgelucht haalde ik adem. Ik rende zo vlug mogelijk terug naar Thomas. Ben werd ondertussen meegenomen door Gally en een paar andere jongens. 'Wow, is alles oke? Wat is er gebeurt?' Vroeg ik vlug achter elkaar. 'Ik ging het bos in en toen zag ik opeens Ben naar me toelopen en hij zei dat het allemaal mijn schuld was...' Zei hij wat verward. 'Gelukkig is alles goed nu. Ben zal straks nog verbannen worden. Zei Newt serieus. Ik vond het zo moeilijk zo'n verbanning. Ik had er al een aantal meegemaakt, maar toch deed het pijn. Toch denk ik dat het vandaag een van de moeilijkste verbanning word die ik al meegemaakt zal hebben...