The maze runner

22

Ik liep zo snel als ik kon naar buiten om te kijken wat er gebeurt was. Ik zag mensen vechten met elkaar. Ik keek om mee heen om te kijken of ik iemand zag dat ik kende. Ja! Daar, Gally. Hij was ook aan het vechten. Ik rende zo snel mogelijk naar hem, maar toen ik naar Gally rende liet iemand mij vallen. Het was iemand die ik niet kende. De jongen was gestoken. Wow, wacht, ik keek rap om me heen en zag dat er meerdere jongens gestoken waren. Ik werdt geslagen door de jongen. Het enige voordeel was dat ik de jongen niet persoonlijk kende, dus kon ik met minder schuldgevoel terugvechten. Ik zag een grote meter van ons vandaan een stok liggen. Ik sterkte m'n arm en probeerde die te pakken. Ik had waarschijnlijk weer veel wonden in m'n gezicht. Yes, ik had de stok te pakken. Ik sloog met de stok in zijn gezicht en daardoor vloog hij van me af. Ik probeerde zo snel mogelijk weg te gaan. Ik ging net rechtstaan, maar hij pakte mijn been alweer vast. Ik vloog met een harde klap terug op de grond. Hij had nu een mes in z'n handen. Ik was natuurlijk weer zo stom om m'n stok weg te gooien. Hij probeerde me te steken, maar miste. Hij probeerde me nog eens te steken en opeens viel hij op me. 'Eh, help me iemand?' Riep ik bijna zonder adem. Hij woog echt veel en ik kreeg hem bijna niet van me. 'Hulp nodig, Elaiza?' Ripe Gally lachend. 'Gally! Alstublieft ja.' Zei ik smekend. Van zodra hij de jongen van me afdeed gaf ik hem een knuffel. 'Wat is vredensnaam is hier gebeurt?' Vroeg ik geschokeerd. 'Ik werd wakker van een geluid, dus ging ik gaan kijken en ik zag toen dat er mensen gestoken waren door Grievers.' Zei hij buitenadem. 'Maar...What the fack? Hoe in vredensnaam kan dat?'Dat gaan we dus moeten uitzoeken.' Antwoorde hij. 'Enne...hier, die zal je nog nodig hebben.' en hij gaf me een mes. Ik knikte. 'En Gally, wees voorzichtig hé!' Hij keek achter zich en zei 'Jij ook, Shank. Ik kreeg een glimlach op m'n gezicht, maar veel tijd was er niet om te staan lachen, want er werdt een mes naar me toe gegooit. Ik kon gelukkig net op tijd bukken. Ik rende ze snel mogelijk weg, maar ik had geen idee waarheen. Ik keek om mee heen en zagt achter Newt. Wat als hij ook gestoken was? Ik keek om mee heen, zoekend achter hem. Opeens ws er een luide piep en iedereen die gestoken was liep het doolhof in. 'What the fuck...' 'Omg Elaiza! Alles goed? Je bloed helemaal.' Ik zag dat het Teresa was. 'Jaja, gaat wel hoor.' Teresa gaf me een dikke knuffel. Ik keek haar verward aan. 'Ik dacht gewoon dat je...ja...dood was en je bent een van de enigste die er is voor mij.' Zei ze bijna huilend. 'Ohn, Teresa toch! Tuurlijk laat ik je hier niet achter op deze verschrikkelijke plek. Teresa kreeg direct een kleine glimlach op haar gezicht. 'Heb je Newt gezien?' Vroeg ik. 'Wat een toeval, Newt vroeg me 5 minuten geleden waar jij was. Gelukkig waren mijn kaken al rood van de inspanning, want ik zag er vast en zeker uit als een tomaat. 'Hij was daarnet nog bij de grote boom.' 'Dankjewel Teresa.' Ik liep op een licht tempo naar de boom. 'Newt!' Riep ik naar hem. 'Wow Elaiza, je zit helemaal onder het bloed. Zei hij bezorgt. 'Maak je geen zorgen.' Zei ik geruststellend. Ik was echt zo bang, Newt. Ik dacht dat je dood zou zijn en dat ik hier alleen zou zijn en dat ik...maar verder kwam ik niet, want hij legde zijn handen op mijn wang en kuste me. 'Wow...leuke manier om me te laten zwijgen.' Zei ik gigelend.