The maze runner

8

Die nacht kon ik alleen maar denken aan het gesprek tussen Newt en Gally. Wat mocht ik nu niet weten? Zou het iets met mij te maken hebben misschien? Ik had nu geen zin meer om erover na de denken, want ik was zo ontzetend moe. Toen ik net lag te slapen hoorde ik iemand haastig binnen komen en me wakker maken. 'Komaan Elaiza wakker worden' werd er luid geroepen. Het was iemand die ik niet kende, maar ik stond vliegensvlug op. Wat ik daarbuiten zag was verschrikkelijk. Overal waar ik keek zag ik grievers. Toen ik me omdraaide zag ik een griever staan. Zo zien ze er dus uit. Ze zagen er nog verschrikkelijker uit dan ik ooit gedacht had. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik voelde me hopeloos, alsof mn laatste uur geslagen had. Ik kroop in elkaar en voelde de griever dichterbij komen. Opeens iemand hoorde schreeuwen. Het was Newt. Hij pakte m'n hand en trok me mee naar een hut waar Chuck, Teresa, Minho, Alby en Thomas waren. Er was een akelige stilte. Stuk voor stuk keek ik iedereen in de ogen. Ik zag angst, verdriet en woede. Tot plots een griever door het plafond kwam en een soort tentakel Chuck nam. Uit schrik nam ik Chuck vast en trok zo hard aan hem zoals ik kon. Gelukkig kwam iedereen helpen. Ik voelde me lichtjes in de lucht gaan, want de griever was sterker dan ons. Er werd vanalles tegen elkaar geroepen. 'Laat me niets los Elaiza, alstublieft' Zei Chuck wanhopig tegen me. Ik wist niet wat te zeggen, tuurlijk ging ik Chuck niet laten gaan, maar de griever was nu eenmaal sterker dan ons. Ik voelde me zo wanhopig ik hangde nu helemaal in de lucht, toen Alby plots met een groot mes begon te slaan op de grote metalen tentakel. Ik kon wel huilen toen ik zag dat de tentakel gebroken werd. Met een harde viel ik op de koude vloer. De pijn kon me nu niets schelen, er waren wel andere zorgen aan m'n hoofd. Alby heeft gewoon m'n leven gered. Plots zagen we alle grievers terug in het doolhof gaan, zomaar, opeens. Alles was verwoest. Al die jaren werk, werd in een korte tijd allemaal verwoest...