The maze runner

16

Ik voelde hoe de griever me oppakte. Ik liet me gewoon meegaan. Vroeger zou ik gevochten hebben, gevochten voor mijn leven. De griever zag er zo verschrikkelijk uit.  Opeens liet de griever me gaan. Met een harde val viel ik op de grond. M'n knielag al open, maar nu zag alles er verschrikkelijker uit. Ik keek rap naar boven om te kijken wat er aan het gebeuren was. Ik zag dat de griever gestoken werd, of ja soort van dan. Wow, wacht. Het was Newt. Nee dit kan niet...'NEWT' riep ik en ik kon de tranen niet meer binnenhouden. Ik huilde en lachde in een keer. Ik was zo opgelucht dat hij er nog was. 'Het spijt me zo...Ik wou niet..'Hou je mond nu maar' en ik kuste hem. Ik had geen idee wat Newt zou doen, of hij me zou wegduwen en me uitlachen ofzoiets...maar in plaats van dat liet hij me. De rest van de tijd werd er niet veel meer gezegt we zochten gewoon zo snel mogelijk naar de uitgang, maar aangezien het nog een morgen was zouden de muren nog niet open zijn. Dus hebben we gewoon naar de uitgang gezocht en daar een lange tijd gezeten tot de muren op zouden gaan. Ik kon echt niet wachten tot de muren zouden opengaan. Ik zou echt een week slapen. Ik was zo moe en had zoveel pijn overal.Eindelijk, eindelijk gingen de muren open. Kruipend ging ik verder, tot Newt me pakte en ging dragen. De meeste keken me aan met veel respect. Toen we allebei binnen waren klonk er een luid applaus. Ik kreeg het echt moeilijk...het besef dat ze me zouden missen moest ik niet terug keren doet me echt goed. Ze hebben er ook niet veel aandacht aan besteed dat ik er verschrikkelijkk uitzag...Wat ook zo was...De dokters kwamen direct op ons af. 'Verzorg haar maar eerst. Ze heeft het meer nodig dan mij.' Zei Newt meteen. Ze knikten. Ik werd ergens op gelegt en ze namen me mee. Ze legden me daarna op tafel en onderzochten me meteen. Ze deden meteen verband op de plekken waar het nodig was. 'Newt moet wel een speciale jongen geweest zijn.' Zei een van de jongens. Ik lachde maar wat, ik had nu geen zin in een gesprek. Toen hebben ze de hut verlaten, ze wouden we even rust gunnen. Nog geen 3 minuten later kwamen Gally en Thomas al binnen. 'Je hebt echt wel bewezen dat je niet gewoon 'maar' een meisje bent.' Zei Gally. 'Dankje Gally, dankje.' Ik knikte nog. 'Ik denk...en ik denk dat ik spreek voor vele onder ons, dat we niet hadden verwacht dat je levend terug zou keren...' Voegde Thomas er nog aan toe. 'Je hebt ons laten inzien dat niets onmogelijk is...Ik bedoel je hebt Newt gered en je bent er zelf nog levend uitgekomen.' Zei Thomas trots. Ik kreeg want tranen in m'n ogen en glimlachte. 'Ohhh, kom hier jullie twee.' En ik nam ze beide in m'n armen. 'Ik hou echt zoveel van jullie' Zei ik dolblij. Ze begonnen allebei te lachen. Maare...als het niet erg is zou ik heel erg graag gaan slapen, ik ben doodmoe van alles. 'Haha gaat u maar redder van de dag.' Zei Gally grijnzend. Ik begon te lachen. Ik zag nu alles uit een ander standpunt, zoals Gally hij was echt lief, want Gally en ik waren nooit allerbeste vrienden. Nu misschien nog steeds niet, maar we zijn tenmiste als vrienden. Ik ging zo vlug als ik kon naar m'n hangmat. Volgens mij lag ik nog maar een aantal seconden neer en lag ik al te slapen. Eindelijk terug.

Comments please? :)