The maze runner

27

Toen we aan het zoeken waren voor een uitweg riep opeens iemand. Het was Gally. Hij leefde nog? Hoe? Hij zag er niet uit al Gally, hij was zichzelf niet meer. Hij was gestoken door een griever. Hij had een pistool in z'n handen en hij richtte op ons. 'Gally, alstublieft doe dit niet. We kunnen weg, dit wou je toch al zolang?' Zei ik bang. Hij keek me raar aan en richtte het pistool toen op me. 'Ik ben toch al zo goed als dood, dus waarom nog proberen weg te geraken? Dit is het einde.' Opeens ging de trekker af en ik deed m'n ogen dicht. Voelt dood zijn zo? Ik deed mijn ogen open en zag dat Gally op de grond lach met een speer in zich. 'Elaiza, ik hou van je, vergeet dat nooit.' Zei Newt opeens. Ik keek naast me en zag dat Newt een shot in zijn hart had. 'Newt nee, alstublieft laat me hier niet achter, alstublief.' Ik kon het niet laten en moest beginnen wenen. Newt lag ondertussen al op de grond en hij keek me lief aan en deed een plukje haar achter m'n oor. 'Heb ik je al verteld hoe mooi je eruit ziet?' Zei hij nu al wat moeilijker. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Ik wil het hem nog vaker horen zeggen. 'Hier.' Hij haalde iets uit zijn zak en hij steelkt het in mijn haar. Het was een kleine roos. Hij komt dichter tegen me en gaf me een kus. Onze laatste kus.  Hij legde zich weer neer en hij sluit zijn ogen. Ik begon nog harder te huilen. Iedereen hier kreeg het moeilijk om zich te beheersen. Opeens kwamen mannen de zaal ingestormd en zeiden dat we mee moesten komen. Ik luisterde niet ik wou hier blijven, bij Newt. Ze zagen mij opeens zitten en ze draagden me mee. ik begon te roepen en te huilen door elkaar. Toen ik buiten kwam, werd ik bijna verblind. Net zoals ik de eerste keer in het domein kwam. Het was alsof we in de woestijn waren. We moesten in een helikopter zitten. Toen we er allemaal inzatten zei een man tegen ons 'Alles komt goed, alles gaat veranderen..' Iedereen zag er gebroken uit, net als ik. Wat zou er ons straks allemaal te wachten staan?