The maze runner

12

Toen ik de volgende ochtend wakker werd was ik blij, blij dat ik eindelijk eens goed geslapen heb. Zonder nachtmerries of zonder wakker gemaakt te worden. Ik keek om mee heen en zag dat de meeste nog lagen te slapen. Tot mijn verbazing zag ik dat ook Thomas nog lag te slapen. Newt ging toch vragen aan hem voor in het doolhof te rennen, toch? Ik keek vlug naar alle hangmatten en schrok toen ik zag dat Newt z'n hangmat leeg was. Hij zou toch niet? Nee dat zou hij niet doen...Vlug ging ik naar Alby die zoals gewoonlijk al heel vroeg wakker was. 'Alby...waar is Newt?' Zei ik hijgend, aangezien ik rennend naar Alby ging. 'Ik weet dat je dit niet graag gaat horen maar eh...hij is gaan rennen...samen met Minho.' Wat?! Alby! Hoe kon je hem laten gaan, je weet wat hij heeft gedaan toen hij vroeger in het doolhof was.'Schreeuwde ik luid. Het zou me niet verbazen als iedereen nu wakker zou zijn. 'Het was zijn keus. Ik ging hem eerst niet laten gaan, maar hij wou perse gaan. Sorry' Ik rende de hut uit en zag dat er al leven begon te komen. De meeste waren al wakker nu. Ik betwijfel of het nu door mij kwam, doordat ik zo schreeuwde of niet. Ik was ondertussen al bezig met m'n taken voor vandaag. Niet dat ik veel vooruitgang boekte, want ik stond maar nerveus rond te kijken en stampte de ganse tijd met m'n voet tegen de grond. 'Elaiza! Waarom doe je zo?' Vroeg Thomas geiriteerd. 'Ik snap niet dat jullie zo rustig kunnen blijven nu dat Newt in dat stomme doolhof is.' Zei ik boos. 'Wat is het probleem? Het is toch zijn keuze?' Jij snapt gewoon niet waarom ik zo bezorgt ben.' Zei ik nu nog geiriteerder. 'Vertel het me dan hé!' Zei Thomas. Ik trok aan Thomas z'n hand en nam hem mee waar niemand was. 'Newt was vroeger een renner, maar op een dag was Newt alles zo beu. Hij kon het gewoon niet meer aan. Dus besloot hij er een eind aan te maken. Een eind aan z'n leven. Geen idee waarom...maar iets in me zei dat ik in het doolhof moest. Dus deed ik dat maar. Wat eigenlijk niet zo slim was, want ik was zelf bijna dood. Na lang zoeken, heel lang zoeken zag ik Newt op de grond liggen. Het leek alsof hij dood was. Ik was echt bang, bang dat Newt dood zou zijn, bang dat ik dood zou gaan. Ik heb echt afgezien toen. Ik heb Newt de ganse weg meegesleurt op m'n rug. Ik heb toen echt geluk gehad, want moest ik een minuut laten toegekomen zijn, zouden Newt en ik opgesloten zijn in het doolhof. Newt heeft de eerste dagen niet tegen me gepraat, maar opeens na een week ofzoiets kwam hij naar me toen. Hij zei niets, hij gaf me gewoon een knuffel en keek me in de ogen en knikte naar me. 'Snapje nu waarom ik niet wil dat hij daar binnen gaat.' Zei ik stotterend. 'Oh...wow...' Was het enigste wat hij zei. Ik had eigenlijk geen nood aan een antwoord. Ik wou gewoon dat Thomas eigenlijk begrijpte waarom ik zo deed. De dag ging traag voorbij, heel traag. Soms staarde ik gewoon naar de open muren. Hopend dat ze optijd terug zouden zijn. In de tussen tijd heb ik terug met Teresa gepraat. Het was fijn eindelijk een vriendin te hebben. Ik was al die jongensgezaag al beu na 3 jaar. Met Teresa kon ik goed praten. We deelden elkaars geheimen, iets dat ik dus niet deed met de jongens. Ik zag in m'n ooghoeken dat ze terug waren uit het doolhof, maar niet zoals ik wou...