The maze runner

10

Het was nu zover. Ben zou verbannen worden. Ik stond al klaar met een grote groep andere jongens. We hadden allemaal stokken in onze handen. Van een afstand zag ik Ben komen met Gally en Charlie. 'Komaan...doe me dit niet aan!!! Ik word wel beter!!' Roepte Ben.Niemand antwoorde erop. Het zou het alleen maar moeilijker maken. 'Je kan vrijwilliig in het doolhof gaan of we kunnen je dwingen' Zei Newt toonloos, maar ik zag dat hij het er moeilijk mee had. Ben zei niets. Stokken richten' Werd er geroepen. We gingen dichter en dichter naar Ben. Ben zou wel mogen doordoen als hij niet tussen het doolhof zou willen zitten, want ik hoorde al wat geluid uit het doolhof komen. 'Dit meen je niet hé!!' Als ogen konden doden, had Ben ons allemaal gedood. Ik zag dat het doolhof in beweging kwam. We gingen steeds dichter en dichter naar Ben. Hij keek naar het doolhof en keek nog een laatste keer achter zich. Alsof hij besefte dat z'n laatste uur geslagen had. Hij keek zelf nog eens in mijn ogen. Ik wou wegkijken, maar ik deed het niet. Ik zag zoveel haat en woede in z'n ogen. Ik zag hoe Ben verdween achter de muren en hoe ze gesloten werd. Meteen ging Gally naar de muur met namen. Natuurlijk ging hij Ben z'n naam gaan doorstrepen. No way dat hij daar een dag in overleefd. Ik ging naast Gally staan en keek hoe hij Ben z'n naam doorstreepte. Ik keek naar iedere naam die al doorstreept was. Ik keek even naar mijn naam. Zou mijn naam ook ooit doorgestreept worden? 'Probeer hem gewoon te vergeten' Zei Gally. Ik keek Gally aan, maar ik zei niets. 'Het is moeilijk voor ons allemaal...maar we moeten er zijn voor elkaar. Zeker op momenten al deze. Ik kreeg een lichte glimlach op m'n gezicht. 'Je hebt gelijk...'  Ik liep terug en ik zag Teresa zitten onder een boom. Ik ging me naast Teresa zetten.'Is alles oke?' 'Voor hoe ver ik oke kan zijn ja.' Zei ze stil.'Ik weet het, het is hard zo'n verbanning en het zal altijd zo zijn , maar het moest gewoon. Ik kreeg geen antwoord van Teresa, wat ik ook wel snap. 'Enne..Teresa vergeet niet wat ik zei hé! Als je een vriendin nodig hebt ben ik die voor je.' Teresa kreeg een echte glimlach op haar gezicht. Ookal was het maar een korte glimlach, toch deed het me goed. Ik wou terug opstaan, maar toen riep Teresa me. 'Ik heb vaak nachtmerries over vroeger' Zei ze opeens...