The maze runner

24

Vandaag zou een dag zijn die mijn leven zou gaan veranderen. Zouden we erin slagen om eindelijk naar huis te gaan of zouden we het niet halen...en stel dat ik het haal, waar zou ik naar toe moeten gaan? Naar mijn ouders? Ik herinner me niets van ze, maar toch is er een grote leegte door hun. 'Ben je er klaar voor?' Vroeg Newt bezorgt. 'Ik wil gewoon thuis zijn.' 'Elaiza, hou je nog even sterk, het is zo voorbij.' Zei Newt dan. 'Weet je Newt? Ik ben hetzo beu. Ik ben niet sterk meer, ik kan het echt niet meer aan. Ik wou als ik thuis kwam dat m'n ouders me staan op te wachten en me gewoon vastpakken in een knuffel...' Zei ik. Newt legde zijn arm op m'n schouder en ik legde m'n hoofd op zijn schouder.

Er gingen veel mensen mee, maar toch bleven er ook hier. Een deel van me zou hier ook blijven, maar ga. Ik wil mijn verleden weten. Ik wil weten waarom  ik hier moest komen. 'Zo, zijn jullie er klaar voor?' Vroeg Thomas. Niemand reageerde op zijn vraag. 'Let's go' Riep Minho. 

We waren nu al een aantal minuten aan het lopen en ik was zo gefacineerd door het doolhof. Ik was zo bezig met rondkijken dat ik persongelijk tegen Teresa liep. 'Oh, sorry Teresa.' Riep ik. Teresa deed zo'n gebaar van 'Het is goed.' 'Wacht even.' Zei Minho plots. We stonden nu achter een muur en Minho keek om de hoek. Iedereen wachtte in spanning tot wat hij ging zeggen. 'Een griever.' Zei hij toen. Ik kreeg het toen benauwd. 'Hey Elaiza, gaat het?' Vroeg Teresa. 'Jep, alles top.' 'Dus dit is het plan: We lopen met onze stokken voor ons naar de griever en we proberen hem weg te duwen, dan moet er iemand naar de deur gaan en kijken om die te openen.' Zei Thomas. '3, 2, 1. Ren!' We liepen toen allemaal naar de griever. Toen de griever ons had gezien ging die tentakel de lucht in en pakte een van de jongens. Ik stopte toen met rennen en bleef maar kijken. 'Komaan Elaiza, doorgaan.' En Gally trok me mee. Ik zag dat Chuck en Teresa bij de deur stonden. De groep was al heel wat geminderd. Ondertussen waren er al zeker meer dan vijf grievers hier. Ik was ondertussen bezig tegen een griever en ik stook een stok in de griever wat geen slim plan was, want de griever sleepte me weg. Ik probeerde terug recht te staan, want ik lag al op de grond door de griever. Ik was net te laat, want de griever was daar al terug. Ik had nu echt wel hulp nodig, maar dat had iedereen wel nodig. De griever kroop boven me en ging me net steken, toen plots de griever terug van me af ging. Het was Gally. De griever liep nu achter hem, maar de griever was sneller en had Gally te pakken. 'GALLY' Riep ik zo hard als ik kon, maar het was toch al te laat...Ondertussen hadden Chuck en Teresa de deur geopend en riepen ze ons. Ik wou niet gaan. Ik dacht aan Gally. Toen plots werd ik opgedragen door Newt op zijn schouders. Ik begon te huilen. Toen Newt en ik binnen waren sluiten ze snel de deur. Was dit het? Zou alles nu eindelijk weer goed gaan? Nee, daar kon ik niet aan denken. Gally heeft zijn leven voor me gegoven. Hij heeft me geredt, dankzij hem leef ik nog...