Historia Braci Moretti

Życie w Alamo Seco

Pov. Gabo
Siemka wszystkim
Nazywam się Gabriel Moretti i mam 16 lat w tej książce dowiecie się trochę o mojej histori.
Mieszkam w małej wiosce w Argentynie zwanej Alamo Seco wraz z moja babcia i bratem Felipe. Tutaj u nas wszyscy się znają więc lepiej miej się na baczności bo co nie zrobisz to już wszyscy wiedzą, taka o to ciekawostka z dziedziny nieprzydatne. Ale wracając do tematu. Mnie i mojego brata wychowuje babcia Amelia powiem tak złota kobita, zaopiekowala sie za i po śmierci naszej mamy Diany Moretti, zmarła gdy ja i Felipe mieliśmy gdzieś z pięć lub sześć lat. Ale pewnie zapytacie co z naszym ojcem otóż to, nie poznaliśmy go nawet sama babcia nie wie o nim zbyt wiele, nasza mama nie była zbyt rozmową kobietą. Ale w cale nie jestem rozczarowany mieszkanie z babcią ma wiele zalet, przynajmniej zawsze wiesz że będzie przepyszny obiad, Felipe zawsze tak mówi. W naszym miasteczku jest też oczywiscie szkoła do której niestety musimy uczęszczać by jak to babcia mówi zdobywać wiedzę potrzebną nam w przyszłości, muszę przyznać ma trochę racji bo jeżeli nie uda nam się zostać piłkarzami bedziemy mogli chociaż byc trenerami co nie jest aż takie złe. Dobra koniec tego gadania, zaraz zacznie się mecz, muszę już iść. Możliwe że do zobaczenia!

*Tymczasem w samochodzie Diego Guevary*

Pov. Diego
- Tato czy mogę wiedzieć czemu ja też musiałem z wami jechać, w każdym innym wypadku mógłbym być teraz na boisku i grać - Lorenzo po raz pierwszy od początku naszej podróży odezwał się do mnie, byłem mile zaskoczony.
- Oczywiście synu, że możesz wiedzieć. Jedziesz tam z nami aby jako pierwszy zapoznać się z nowymi członkami Złotych Jastrzębi - mówiąc to zauważyłem, że mój syn przewraca oczami, no normalnie jak z dzieckiem A czasami nawet gorzej. Nie chce się teraz wdawać z nim w dyskusję na temat tego, że nie może tego robić, poza tym rozmawiałem z nim o tym już z pięć razy ale on i tak dale nie rozumie, ciekawe po kim on to ma.

* Po dotarciu do Alamo Seco *

Pov. Francissco
Gdy wreszcie dotarliśmy na miejsce wysiedliśmy z samochodu i zaczęliśmy się rozglądać, próbowaliśmy znaleźć kogoś wzrokiem jednak nie udało nam się to. Po krótkiej wymianie zdań zdecydowaliśmy się poszukać miejsca gdzie będziemy mogli cos zjeść, co jak co ale wszyscy byli zmęczeni i głodni po podróży. Przechadzajac sie uliczkami miasteczka natrafilismy na lokalną piekarnie, wchodząc do środka nie spodziewaliśmy się tego co zobaczymy w środku....