Behind The Heart

Chapter {17}

Unicode

အပိုင်း(၁၇)

နူးညံ့နွေးထွေးလှသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံဟာ အေးစက်နေသောနှုတ်ခမ်းတစ်စုံပေါ်သို့ကျရောက်သွားချိန်........

အားလုံးထင်မှတ်နေမှာက အဲ့ဒီနှုတ်ခမ်းနှစ်စုံဟာ နူးညံ့ညင်သာစွာ အကြင်နာအနမ်းများ ရွာသွန်းဖြိုးကြတော့မယ်ပေါ့......။

ဟုတ်ကဲ့ အားလုံးရဲ့romantic ဖြစ်နေတဲ့ အတွေးတွေကို ခဏလောက်ဖယ်လိုက်ကြပါ။

အခုလိုနှုတ်ခမ်းချင်းထိလိုက်ခြင်းက အနမ်းပေးဖို့ မဟုတ်။အသက်ရှူရပ်ခါနီးစဲစဲဖြစ်နေသော ခန့်ထည်ဝါကို ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်သော လမင်းထက်က နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး အသက်ရှူလို့ရအောင် ရှေးဦးလူနာပြုစုနည်းဖြင့် ကုသပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ခဏအကြာမှာ ခန့်ထည်ဝါလည်း သက်သာစပြုလာပုံရသည်။သို့သော်လည်း သတိကောင်းကောင်းမရသေး။ ထိုအချိန်မှာပဲ ပျက်နေသော ဓာတ်လှေကားသည် ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ပွင့်လာလေသည်။လမင်းထက်သည် သတိမရတရဖြစ်နေသော ခန့်ထည်ဝါကို ကုန်းပိုးပြီး ဓာတ်လှေကားထဲမှ အလျင်အမြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

"ဆရာမ ဆရာမ ဒီလူနာအတွက် အောက်ဆီဂျင်ဘူးလေး အမြန်ယူခဲ့ပေးပါလား"

"ရှင်"

"မြန်မြန်လေး ဆရာမ အရေးကြီးလို့ပါ"

" အော် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"

ဓာတ်လှေကားထဲက ထွက်ထွက်ချင်းတွေ့လိုက်ရသော သူနာပြုဆရာမလေးအား အောက်ဆီဂျင်ဘူးယူလာပေးရန် လမင်းထက် အကူအညီအမြန်တောင်းလိုက်ရသည်။ပြီးတော့ ကျောပေါ်မှသူ သက်တောင့်သက်သာနေနိုင်ရန် နီးစပ်ရာလွတ်နေသော ကုတင်ပေါ်သို့ အလျင်အမြန်တင်လိုက်ရသည်။မကြာမီမှာပဲ ထွက်သွားသော ဆရာမလေး အောက်ဆီဂျင်ဘူးကိုင်ပြီး ရောက်လာလေသည်။

"ဒီမယ် လူနာရှင် ခဏဖယ်ပေးပါလား လူနာကို အောက်ဆီဂျင်တပ်ပေးမလို့"

"ခင်ဗျာ..... အော် ဟုတ်ဟုတ်"

သူနာပြုဆရာမလေးက လမင်းထက်ကို လူနာရှင်မှတ်သွားသည်ထင်သည်။လမင်းထက်ခင်ဗျာ ကြောင်သွားသော်လည်း လူနာအတွက် အရေးကြီးနေသည်မို့ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဖယ်ပေးလိုက်ရသည်။