2006 | Sasunaru

2.1

Sabah erkenden kalkıp yurtta kahvaltımı ettikten sonra giyindim. Dün ailemi aramayı unuttuğum için erkenden onları aramak istiyordum. Koşarak yurdun aşağı katına gittim ve ankesörlü telefonlardan birine birkaç jeton attım. Ezberimde olan ev numaramı çevirdikten sonra telefonun çalış sesini dinlemeye başladım. Birkaç çalışta açıldığında neşeli bir sesle söylendim.

"Merhabaaa, dün çok yoğun olduğum için arayamadım anne, üzgünüüm. Nasılsınız?" Karşıdan birkaç nefes çekme sesi duyduğumda kaşlarım çatıldı. Ses kalındı, babamın hafta içi evde ne işi vardı ki?

"Baba? İşten izin mi aldın? Ben telefonu annemin açmasını bekliyordum." Cevap vermektense iç çekişlerini arttırdı, her geçen an hıçkırıklara dönüşüyordu. "Baba? Bir sorun mu var? Neden cevap vermiyorsun? Ağlıyor musun?" Babamın cevap vermediği her an endişe tohumları daha da içime yerleşiyor, beni korkutuyordu. Bir derin nefes daha aldıktan sonra zorlukla konuştu.

"Naruto, şu sıralar olan derslerin önemli mi?" Bu nasıl bir soruydu böyle? Elbette ki önemliydi. Her zaman her dersim önemliydi, artık bir lise öğrencisi değildim sonuçta ama babama bunu söylemedim. Söylersem bir şeyi kaçıracakmışım gibi hissettiren duygularıma yenik düştüm ve mırıldandım.

"I-ıh, önemli değil. Bir sorun mu var?" Sorumu yenilememe rağmen hala cevap alamamış olmak sinirimi bozmuştu. İçimde bir canavar misali merak duygum büyüyordu. Babam bir süre daha beklediğinde dayanamayıp sesimi yükselttim. Bu, hayatımda ilk kez babama sesimi yükseltişimdi.  

"BİR ŞEY Mİ OLDU BABA? ENDİŞELENDİRİYORSUN. ANNEME Mİ BİR ŞEY OLDU, SÖYLER MİSİN ARTIK?" Korkuyla söyledim. Aklımdan bile geçirmek istemediğim şeyler dudaklarımdan dökülürken söylediklerimin korkunç bir yavaşlıkta farkında vardım. Korkuyordum. Anneme bir şey olmuş olma ihtimali beni ölesiye korkutuyordu. Babamın nefes verip konuşmaya başladığı süreç bana asırlar gibi gelmişti. Duymayı kaldıramayacağım şeyler söyleyeceğini nasıl bildiğimi bilmeden biliyordum. Sanki birileri bana daha önce söylemiş gibi emindim. Anneme bir şey olmuştu ve bu şey iyi bağlamda değildi. Gözlerimin önünün karardığını biliyordum, bir de babamın kulaklarımda yankılanan sözlerini...

Gözlerimi araladığımda bir erkeğin bana eğildiğini gördüm. Nerede olduğumu algılayamamakla birlikte yüzüme dikkatle bakan kişiyi tanımıyordum. Babamla olan telefon konuşmamız anında zihnime akın ettiğinde anlamıştım. Bayılmıştım ve yurttan birileri beni yurdun revirine getirmişti. Önemli olan buraya nasıl gelmiş olduğum değildi artık, neden geldiğimdi. Oğlanın bir şeyler söylediğini duyuyor ama işitmiyordum. Ayağa kalktım, bacaklarım beni taşımaktan aciz iki sopadan farksız gibiydi. Hareket etmek hiç bu kadar zor gelmiş miydi? Bebekken bile bu kadar zorlandığımı anımsamıyordum. Düştüm. Tutunacak hiçbir yerim yoktu. Hemşire oğlan kolumdan tutup beni kaldırmaya çalışıyordu ama kalkacak halde değildim. Burada daha fazla duramazdım, midem bulanıyordu. Ellerimi revirin soğuk fayansına dayadım ve süründüm. Kapıya ilerlemeye çalıştıkça geriliyor gibiydim. Midemin yanmasıyla ağzımı araladım ve dün akşam yediklerimi, bugün içtiğim kahvemi ve yediğim kahvaltılıkların hepsini revirin zeminine çıkardım. Kusmuştum ama az öncekine kıyasla hareket edebilirliğimi kendime kanıtlamıştım sanki. Yanımdaki oğlan hızlıca ayağa kalkıp yeri temizlemek adına bir yerlere giderken ayağa kalktım ve koştum. 

Yurdun dışarısına delice koşarken ne yapacağımı bilmiyordum, bedenim beynim ile uyuşmuyordu sanki. Bacaklarımın kontrolünü kaybetmiştim ama kas hafızam hala çalışıyor gibiydi. Gitmesi gereken yeri biliyordu sanki, bu yüzden zihnimle onu kontrol etmeye çalışmadım. Sadece ona ayak uydurdum. Ne kadar koştuğumu bilmiyorum. Saatler? Dakikalar? Belki de saniyelerdi, gerçekten algılayamıyordum. Nefes nefese kaldığımda durdum, kendimi bir binanın önünde bulmuştum. Sasuke'nin binasının önünde. Düşünmeden kapıyı çaldım. Ona ihtiyacım vardı, hiç ihtiyaç duymadığım kadar. Bedenim bunun farkındaydı, tam da bu sebeple beni buraya getirmişti.