Zoraki Koca #WATTYS 2019

°31°

Mor ve ötesi : Oyunbozan

Unutamadığım şeyler sana yük...

Ben ne seni ne de mardini yenemedim istanbul, Siz kazandınız

........... ........ ....... ..... ....... ....... ........ ..... ...... ........ .......

4 sene sonra...

Bu yabancı şehirde ki 4.Yılımdı ve artık bu ortama fazlasıyla alışmıştım. Bu şehir asıl benliğimin ortaya çıkmasını sağlamıştı.

Sarıçam/ Adana çukurova tıp fakültesi. 4 yıl boyunca tek gidip geldiğim yer okul ve hastaneydi. Yaptığım işi seviyordum çünkü istiyordum. Kadın doğum doktoru olmak benim için dönüm noktasıydı. Bu 4 senede değişen çok şey olmuştu hayatımda mesela yaşım 4 yaş daha yaşlanmıştım artık 27 yaşında dul bir kadın doğum doktoruydum.

Üniversite hayatında karşıma bir çok erkek çıkmıştı fakat yaşımdan dolayı olsa gerek her teklifi geri çevirmiştim. Burda kendime yeni bir hayat kurmuştum bir kaç sene sonra yine bu hayatı ve bu düzeni bozacaktım çünkü buna mecburdum. Her gün her gece aklıma gelen ve uykularımı kaçıran bir başka konu ise ezhel

Her gece aklıma geliyordu onunla öyle çok anımız olmasa da bazen bi hareketi gözümün önünde canlanıyor du bazen de sesi kulaklarımda çınlıyordu. Özlüyordum sanırım onu ama bunu kendime itiraf etmem kolay olmuyor du tabi,

Asla unutmadığım ve unutmak bile istemediğim bir başka mevzu ise teyzem ve annem di. Teyzem ezhelin doğumunda ölmüştü. Belki de bu yüzden bile kadın doğum doktoru olmanın yeri benim için ayrıydı.

Kim bilir belki bir kadının yavrusuna kavuşmasına vesile olurum, belki de bir kadının anne olmasına. Bunlar o kadar güzel hayaller ki böyle aklıma geldikçe kendimle bir kere daha gurur duyuyorum.

4 sene önce istanbuldaki evimde aldığım ani bir kararla buraya gelmiş yerleşmiş neredeyse 3 4 ay sonra sınava girmiş ve burada ki tıp fakültesini kazanmıştım. Kafama koyduğum her şeyi yapıyordum bunda sıkıntı yoktu ama evden çıkmadan kendime yazdığım yapılacaklar ve yapılmayacaklar listesinde bir maddeyi göz ardı etmiştim.

Ezhel nasıl bütün kapılarım ezhele çıkıyordu bilmiyordum fakat bazen düşününce ve mantık çerçevesinde tartınca kafamda deli sorular oluyor du.

Niye ondan vazgeçemiyordum bilmiyorum 4 sene geçti dile kolay onu unutmam gerekirken tam tersi oluyor du. Bir saniye olsun çıkmıyordu aklımdan ona aşık değildim kesinlikle değildim sadece bilmiyorum işte.

Korkuyorum, ona bağlanıp ondan vazgeçememekten korkuyorum, bir daha başka birinin bana onun baktığı gibi bakmayacağından korkuyorum, çok korkuyorum.

Buraya ilk geldiğimde yine aynı şeyleri tekrarlamıştım, kendime sık sık hatırlamıştım onu unutmam gerektiğini fakat gönül ferman dinlemiyordu işte.

Yavaş yavaş ayağa kalkıp vestiyere yöneldim. Deri montumu alıp üstüme hızla geçirdim asılı olan arabamın anahtarını alıp yanıma çantamı da aldıktan sonra son bir kez kendime baktım aynada saçımı ve üstümü düzeltip çelik kapıya doğru ilerledim.

Kapıyı açıp dışarı çıktığımda dün geceden ayarladığım topuklu ayakkabıları ayağıma geçirip yanıma da spor ayakkabılarımı aldım ne olur ne olmaz.

Yavaş yavaş merdivenlerden inerken çok sessizdim nedeni üst kattaki komşumun yaşlı bir teyze olması ve en ufak bir seste bile büyük tartışmaya giriyor olmamızdı.