play with the fire Babe

πάλεψε το

~•Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να εγκαταλείπουν οι άνθρωποι την  δύναμη τους, είναι όταν σκέφτονται ότι δεν έχουν καμία•~

Με αργό βηματισμό  αρχισα  να κατεβαίνω τα σκαλιά του υπογείου ενώ ακριβως απο πίσω μου με ακολουθαγε ο  Ντέιβιντ...

"Ήρθε να με επισκεφτεί η  αγαπητή μου κόρη, τι συγκίνηση" Τον άκουσα να λέει καθώς με αντίκρισε...

"Μην με ξαναπείς έτσι, δεν είμαι κόρη σου" Γριλισα καθώς πηρα μια καρέκλα και έκατσα απέναντι του...

Απ'την άκρη του ματιου μου είδα τον Ντέιβιντ που καθόταν στην γωνία και αφου του έκανα νόημα ότι όλα είναι μια χαρά  έφυγε  αφήνοντας μας μόνους...

"Θέλω απλά να μου λύσεις  μερικές απορίες  και υστερα θα  σε αφήσω" Του τόνισα καθώς τον κοίταξα στα μάτια...

"Για χαζό με περνας;" Με ρωτησε και άρχισε να  γελάει μόνος του...

Τον κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο απορία  και συνέχισε...

"Αφου ξέρουμε  και οι  δυο πως  δεν θα  βγω ζωντανος από εδώ, θα με σκοτώσετε, για την ακρίβεια θα  με σκοτώσεις  και το ξέρω" Συνέχισε σοβαρός...

"Με αυτά  που έχεις κάνει πιστευεις  οτι αξίζει  να ζήσεις;" Τον ρώτησα ψυχρά προσπαθώντας να συγκρατησω τον εαυτό μου  απ'το να ξεσπάσει πανω του

"Εντάξει δεν είμαι και τόσο κακός" Είπε χαρίζοντας μου ένα χαμογελο του...

"Το ότι με έδωσες για υιοθεσία, σκότωσες τους θετους μου γονείς, με έμπλεξες στην μαφία, όλα  αυτά εσυ τα βρίσκεις λογικά πραγματα τα οποία πρεπει να συγχωρεθουν;" αρχισα να του μιλάω αυξάνοντας τον τόνο της φωνής μου...

"Μπορεί  να μην με πιστέψεις αλλά να ξέρεις  έχω μετανιώσει για όλα αυτά" Είπε με μια έκφραση μετάνοιας στο προσωπο του...

"Μήπως έχεις μετανοιωσει και που μου κρατησες κρυφό ότι ο Ντέιβιντ είναι  ξάδερφος μου;" Είπα όλο ειρωνια...

"Οχι για αυτό δεν έχω μετανιώσει, έτσι κι αλλιώς αυτό ήταν το στοίχημα" Είπε και στα μάτια του διέκρινα περιφανεια...

"Τι εννοείς, πιο  στοίχημα;" Ρώτησα ενώ ένιωθα να βράζει μέσα μου ο θυμός...

"Αυτό που έβαλα με τον αδερφό μου;" Είπε και με κοίταξε λες και ήταν κάτι το ξεκάθαρο...

"Το οποίο ήταν;" Ρώτησα όλο ψυχραιμία...

"Το οποίο ήταν... " Άρχισε να λέει και εγώ κρατιομουν κυριολεκτικά απ'τα χείλη του περίεργη για να μάθω τι σχεδίαζαν...