play with the fire Babe

ΞΑΝΑ?!

~•Τ'αστέρια τρεμουλιάζουνε
καθώς το μάτι ανοιγοκλείνει
προτού δακρύσει•~

Κατευθύνθηκαν προς το σπίτι μου έβγαλα τα κλειδιά απ'την τσάντα και τα τοποθέτησα στην κλειδαριά, καθώς άνοιξα την πορτα αυτό που αντίκρισα με έκανε να μείνω άφωνη...

Ποιος πουστης τόλμησε και μπήκε μέσα στο σπίτι μου και είχε το θράσος να τα κάνει όλα της πουτανας...

Είμαι σίγουρη για ποιος τους έβαλε και κυριότερα για το τι έψαχνε...

Είναι γελασμένοι αν νόμιζαν ότι θα το εκριβα σε ένα τόσο απλό μέρος...

Κατευθύνθηκαν με γρήγορες κινήσεις στο σαλόνι και αυτό που είδα με άφησε λίγο απροετοίμαστη...

Στο τραπέζι του σαλονιου βρισκόταν μια βιντεοκασέτα "13/9/2006" Διάβασα χαμηλόφωνα στο σημείωμα που είχε γραμμένο πανω της... Τότε ήμουν 9 χρονών σκέφτηκα...Και δεν άργησα να καταλάβω για το τι θα περιέχει η κασέτα...

Με αργά και σταθερά βήματα τοποθέτησα την κασέτα στην τηλεόραση και έκατσα στο καναπέ να παρακολουθω ότι έπαιζε...

Ένα δάκρυ κύλησε απ'το δεξί μου μάτι αλλά με γρήγορες κινήσεις το σκουπισα...

Το ένα δάκρυ γίνονταν δυο και τα δυο, τρία...

Δεν υπήρχε νόημα πλεον να κρατάω το κλάμα και την θλίψη μου και αφησα τον εαυτό μου να ξεσπάσει...

Δεν μπορώ να δείχνω για όλη μου την ζωή ότι δεν είμαι αδυναμη... Δεν ισχύει καταβαθος όλοι είμαστε αδύναμοι... Τα συναισθήματα, μας κάνουν αδυναμους αλλά δυστυχώς ήμαστε άνθρωποι και δεν μπορουμε να σταματήσουμε να νιώθουμε...

Η κασέτα τελείωσε και εγώ ακόμα Ξεσπουσα σε γερά κλάματα και λυγμούς...

Στο μυαλό μου όλο έπαιζε η ίδια εικόνα...

Τους γονείς μου δεμαινους να τους βασανίζουν μέχρι θανάτου...

Δεν ξεκολλάνε απ'το μυαλό μου οι κραυγές τους...ο πονος που νιώθανε...

Όποιος μου έστειλε αυτή την κασέτα είναι πολυ άρρωστος...

Και Ορκίζομαι πως μια μέρα θα παρω εκδίκηση για όλους αυτους που ευθυνονται για τον θάνατο τους...

Σηκωθηκα με αργές κινήσεις απ'τον καναπέ και πηγα προς το υπόγειο μου...

Ήμουν κουρασμένη σωματικά αλλά και ψυχικά και το μόνο που ήθελα αυτή την στιγμή να κάνω ήταν να βγάλω κάπου τον πονο μου...