Her forgotten boyfriend ✔️

HFB | CHAPTER 24

KABANATA 24

ANG luhang pinipigilan ko ay masaganang tumulo pababa sa pingi ko. I must be dreaming, this cant be.

"Couz" tawag sakin ni mico na nakauwi na sa pilipinas ngayon. I didnt bother to look at him. Nakatitig lang ako sa lalaking naka higa sa kabaong.

He's peacefully sleeping. And here i am crying for him. Dapat ako to eh. Dapat ako ang nasa kalagayan niya. Ako ang may kasalanan kung bakit to nangyari kaya ako dapat to at hindi siya.

"I can't take the pain mics. Sobrang sakit" pag amin ko sa kaniya tsaka siya mahigpit na niyakap.

"Magiging maayos din ang lahat. Please para sa mga anak mo, kayanin mo baby" pag sagot ni mico. Humagulgol ako sa pag iyak. Para akong nanaginip, gusto ko ng magising para mabawasan ang sakit. Bakit siya pa? Ang daming tao sa mundo bakit siya pa? Hindi siya pwedeng mamatay! Siya lang ang meron ako eh. Siya nalang ang pamilya ko. Siya lang ang tanging tao na meron ako tapos mawawala pa siya?

"Lo!" I called his name as the tears started to fall " please wake up, i need you" aniko tsaka niyakap ang kabaong na kinalalagyan niya.

"Ang daya mo, ikaw nalang ang meron ako eh. Bakit ka agad sumuko? Napaka daya mo" sigaw ko habang ang luha ay patuloy parin sa pag agos.

My friends are also crying, lahat sila ay nakatitig sa akin.

"I can't *sniff* lose you. Ikaw lang ang meron ako*sniff* g-gumising kana lo" bulong ko at muling lumandas ang luha sa mga mata ko. Para itong sirang gripo na patuloy sa pag agos.

It's been 2 days ng mamatay siya. Na ambush siya ng pauwi. His body was sent here in the philippines. Isinama naman ni kuya cyrus and mico ang mga bata noong pauwi sila dito.

I still remember how he take care of me. Nang mawala ang mga magulang ko siya ang tumayo na ina at ama sa akin. Ginagawa niya ang lahat para mapasaya ako at maibigay sakin ang lahat ng panga-ngailangan ko kahit pa manganda puyat puyat siya.

I smiled bitterly when i remember what he said to me when i woke up from coma. " be happy hija, i want you to be happy, i want to see you walking at the aisle"

" ang sabi mo ihahatid mo ako sa altar. Paano mo gagawin yon kung iniwan mo na ako? Ang daya daya mo" muling sigaw ko at pabagsak na naupo sa malamig na sahig.

" sinungaling ka lo, napaka sinungaling mo. Hindi ka tumutupad sa pangako mo i hate you! I hate youuu!" I shouted as the tears started to fall again.

"Babe!" Seanzer said and hug me tightly " everything will be alright. Mahahanap din natin ang gunawa nito kay lolo. Stop crying now, nahihirapan din ang mga bata. Nag aalala sila sayo" aniya at pinunasan ang luhang umaagos sa mata ko. He kissed me on my forehead and help me to stand up.

"Seanzer. Paki dala na siya sa kwarto niyo. Hindi pa siya nakakatulog ng maayos simula noong isang araw. Hindi din siya kumakain baka mamaya sa kaniya naman may mangyaring masama" mitch said na tinanguan naman agad ni seanzer.

"Kumain ka muna babe" ani seanzer at akmang dadalhin ako sa kusina ng agad ko siyang pinigilan.

" wag diyan please. Maraming ala-ala si lolo sa kusinang yan. Matutulog nalang muna ako" aniko na tinanguan niya at tsaka ako sinamahan paakyat ng hagdan papunta sa kwarto ko.

" please don't leave me. Natatakot ako seanzer ayaw kong pati ikaw at ang mga bata ay mawala. Baka mabaliw na ako" aniko habang nakatingin sa kaniya na naka upo sa tabi ng higaang kinahihigaan ko.

" i won't i promise. Hindi kita iiwan" aniya tsaka ako hinalikan sa noo bago ako lamunin ng kadiliman.

...