☘︎𝘿𝙖𝙨𝙝𝙣𝙞 𝙢𝙖𝙨 𝙢𝙖𝙧𝙩𝙚𝙨𝙚☘︎

Pjesa e parë🖤

Pasi kishin zbrit nga avioni dhe kaluar rrallen e kontrollit te pashaportave, marrin valixhet e dalin jashte aeroportit.

Aty po i priste shoku i Samuelit me makine per ti derguar tek shtepia.

Pasi u pershendeten dy shokt moren valixhet dhe i vendosen ne bagazh e u nisen.

-Si je? E pyeti Redi Ajlinen.

-Mire. Kaq tha ajo gjat gjithe asaj rruge te gjat. E ai e pyeti sa per te treguar se ishte human.

-Ca behet andej nga Shqiperia. A te detyruan te vish i ngarkuar ktej e?

Sikur se pyeti at ngarkesen dy sekonda me par se si ishte.
Njerz pa llogjike. Se shpirtmire lind nuk te ben vendi ku jeton.

-Tash po ta tregoj ma vone se ca kam me ba.

Nuk donte ta degjonte Ajlina. Gje e veshtir me u kuptu ne fakt!!...

I shikoi me vemendje ndersa po mendonte: "Une jam e detyrume se skam rruge tjeter jo injorante."

E kur makina ndaloj e kto dolen, u drejtuan nga shtepia. Ishte shtepi private goxha e madhe.

Arriten ne shtepi. Tashme gjithcka kishte kaluar e nuk kishte me kthim pas. Ishte e thyer shpirtërisht. Nuk ishte ne doren e saj mënyra për të zgjidhur çështjen qe familja e saj e kishte zhytur per të hequr nga shpatullat ate, si diçka e cila i rëndonte.

Askush se mori parasysh faktin se ajo nuk ishte barre, ishte gjak e mish i tyre.

Ai ecte më përpara si udhërrëfyes po ai ne te vertet po i tregonte udhën e gabuar. Sepse ate e kishte si barre, nuk e donte me shume se familja e saj e as nuk ishte me njerzor se xhaxhallaret qe ja dhan ketij.

Kur e hapi deren e hyn mbrenda shtepis, aty ne koridor ishte nje vajze. Pasi drejtoi veshtrimin mbi te doli ne konkluzionin se ajo padyshim ishte ajo qe ai i kishte folur.
Vendin e saj supozohej ta kishte kjo.

Se Ajlina e dinte mire qe si ajo s'do donte te ishte kurr. Nuk do ja pranonte vetes te bente ato prerjet e quditshme ne flok ku ana pas veshit qethen 1 dhe pastaj flokt e gjat.
Nuk ishte mesuar. Shpirti i saj rebel nxirrte koken ne forma te tjera. Por per rebelim ishte mendimi i fundit fare qe ajo mund te mendonte ne kte situate qe e kishin tretur.

Ndoshta dhe ajo do i kishte bere ne kushte te tjera. E veshtroi me përqendrim te veprimtarisë psikike ama kurr per ta përçmuar. Se Amarda faj nuk kishte.

Fajin ja kish len vetem fatit te saj. Amarda mund te ishte e mire. Ajo akoma nuk e kishte njohur. Nuk donte te nxjerrte para kohe nje perfundim te gabuar vetem pse jeta i kishte vendosur perball.

E sidukej Amarda ishtë vënë në dijeni se do i arrinte dikush ne shtepi sepse e shikoi me perbuzje kaq te thell sikur ajo te ishte rrezuar ne ndonje grop me balt dhe ish pis... Ja, pikerisht ashtu i ngjau Ajlines vetja prej veshtrimit te saj.
Por ajo shum e paster ishte ne c'do aspekt. Nuk do lejonte nje shikim te ashper te bente ate te ulte koken. Nuk do e genjente kurr veten. Ajo faj nuk kishte. Faji jetim gjithmon mbetet.

E pasi nepermjet syve leshoi helm me syt e saj ... Ju hodh ne qaf Samuelit dhe puthi ne buze.
Ishte puthja e par qe kishte shikuar me sy. Ajo ishte rritur ne nje fshat te thell, e te puthesh ashtu si dhe te shikosh tjert qe puthen ishte e kategorikisht e ndaluar.
Edhe ne televizor ju kujtua si mbyllte syt e kthente koken ne anen tjeter kur jepeshin ne ekran puthjet.

Me keto msime e kishin rritur : Puthja eshte e gabuar.
E se kjo nuk do vdiste pa puthur... Ket pjes te realitetit kush s'ja kishte treguar ama. Sepse supozohej ta mesonte kur te rritej. Shpirt ma femijeror se ajo ndoshta as nje 9 vjeqare s'mund ta kishte. E rritur mes pastertis dhe e hedhur ne plehra njerzore.