Μετά από είκοσι λεπτά έφτασαν ......στο πατρικό σπίτι του Άλεξ.
"Τί κάνουμε εδώ; Βασικά τί είναι εδώ;"
Ο Αλεξ έσβησε τη μηχανή αλλά δεν κατέβηκαν, καθόντουσαν και κοιτούσαν το σπίτι, ξαφνικά ο Αλεξ τράβηξε τα χέρια της και την έσφιξε επάνω του πιο πολύ...αν δηλαδή γινόταν περισσότερο. Εκείνη τον αγκάλιασε, τον έσφιξε με όλη της τη δύναμη! Εκείνος αγκάλιασε τα χέρια της και ξανά κοίταξε το σπίτι ...ένα σπίτι που είχε χρόνια να πάει...στο εσωτερικό του τουλάχιστον!
"Αλεξ...τί κάνουμε έξω από το ξένο σπίτι;"
"Δεν είναι και τόσο ξένο όσο φαίνεται..."
Της είπε και τα μάτια του κοκκίνισαν.
"Έλα πάμε θα σου...θα σου δείξω"
Κατέβηκε από την μηχανή και την βοήθησε να κατέβει, στάθηκαν μπροστά στα σκαλιά της μονοκατοικίας, από τα παράθυρα έβγαινε φώς και δυνατή μουσική...μάλλον θα γιόρταζαν κάτι... Ο Άλεξ πήγε μερικά βήματα μπροστά και μετά από λίγα λεπτά μίλησε.
"Και εδώ είναι ...το πατρικό μου..."
Η Ίρις έμεινε "άφωνη" αλλά δεν είπε τίποτα.
"Έφυγα από εδώ στα δεκαεπτά μου...ένα χρόνο αφού είχε πεθάνει..."
"Ξέρω...δεν χρειάζεται να τα θυμάσαι αυτά"
"Άσε με να σου εξηγήσω...θέλω να τα βγάλω όλα από μέσα μου...να σου τα πω όλα...μόνο έτσι θα μπορέσω να προχωρήσω μπροστά με τον σωστό τρόπο"
"σε ακούω..."
" Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν πολύ ξαφνικός...τουλάχιστον για εμένα...έπαθε καρδιακή προσβολή...έτσι είπε ο γιατρός...και είπε ότι ήταν από άγχος...πιστεύω πως δεν ήταν! Πολύ αργότερα έμαθα πως τον δηλητηρίασαν...η μητέρα μου δηλαδή. Κάθε μέρα του έβαζε και από λίγο στο φαγητό του.
"Είσαι σίγουρος; Εννοώ... πως μπορείς να λες κάτι τέτοιο για την μητέρα σου;"
"Ο όρος μάνα δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτήν την γυναίκα ούτε καν ως ιδιότητα..έτσι και αλλιώς ποιός άλλος θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Αν και πήγαν να τα φορτώσουν σε εμένα...ότι και καλά ζήλευα τον πατέρα μου γιατί περνούσε περισσότερο χρόνο μαζί της από ότι εγώ...πήγαν να με κλείσουν στο αναμορφωτήριο...δεν τα κατάφεραν...αργότερα με πήγαν σε ίδρυμα αν και μεγάλος με πήραν και έκατσα εκεί λίγο καιρό...μετά ήρθε η μάνα μου και με πήρε...και δεν ήμουν σα τα κλασικά παιδιά που λένε πως δεν χρειάζονται τους δικούς τους...εγώ την χρειαζόμουν αν και ευχόμουν το αντίθετο...αν και ήμουν επιφυλακτικός την πίστευα κατά κάποιο τρόπο...ό τι και αν μου έλεγε...μου γνώρισε και τον καινούργιο της...ποιον καινούργιο δηλαδή...καινούργιος νόμιζα εγώ και αναρωτιόμουν πως γίνεται να ξέχασε τον πατέρα μου τόσο εύκολα; Και ένα βράδυ τους άκουσα...η μητέρα μου ..ο Θεός να την κάνει... με πήρε στο σπίτι μόνο και μόνο για την περιουσία που μου άφησε ο πατέρας μου...το σχέδιό της ήταν να με βάλει να υπογράψω κάτι χαρτιά για την αποποίηση της κληρονομιάς μου...θα έβρισκε κάπως τον τρόπο...και έτσι όλα θα περνούσαν στα χέρια της...αυτής και του γκόμενου της. Ποτέ δεν τον συμπάθησα αυτόν...μου φαινόταν απέσια...με είχε χτυπήσει κιόλας και την μητέρα μου..αλλά αφού ήμουν μεγάλος υπερασπίστηκα και τον εαυτό μου αλλά και το σπίτι μου...Αμέσως μετά από αυτό που άκουσα τα μάζεψα και έφυγα...φυσικά και με αναζήτησε...και ακόμα δεν έχω ξεμπλέξει από αυτούς...πριν κάτι μήνες με κάλεσαν για να υπογράψω ένα συμβόλαιο που λέει ότι δίνω την δυνατότητα στο παιδί που απέκτησαν να οικειοποιηθεί κάποια δικά μου "πράγματα"...φυσικά δεν υπέγραψα...και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους...και χάρη τους κάνω που μένουν στο σπίτι του πατέρα μου...στο σπίτι μου! και τον γκόμενο ...χαχα...αυτόν τον απέκτησε πριν πεθάνει ο πατέρας μου... "
