Ένα τέταρτο αργότερα ο Αλεξ αφού πήγε με τα πόδια στο σπίτι του να πάρει το αμάξι του πήγε έξω από το πατρικό του. Ο αδελφός του τον περίμενε καθισμένος στις σκάλες, το πρόσωπό του κρυβόταν στα γόνατά του που ήταν τυλιγμένα με τα χέρια του. Ο Αλεξ κατέβηκε και γονάτισε μπροστά στο παιδί και εκείνο έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας.
"Τί είναι μικρέ άρχοντα;"
"Αλεξ πάρε με μαζί σου..."
"Μόνο αν μου πεις τι έγινε..."
"Όχι εδώ..."
"Ότι πεις μεγάλε...'έλα πάμε..να σου πω ...οι γονείς σου το ξέρουν;"
"Ναι..."
"Και δεν είχαν πρόβλημά που θα έρθεις σε εμένα;"
"Όχι..εκείνοι με έδιωξαν έτσι και αλλιώς"
"Σε έδιωξαν;"
"Δεν τους νοιάζει για εμένα...μπορώ να μείνω μαζί σου; Δεν θα σε επιβαρύνω..θα πάω να βρω και λεφτά αν θες..θα πουλήσω τα παιχνίδια μου..αλλά πάρε με από εδώ..."
"Τί λες ρε σπόρε που θα δουλέψεις κιόλας.."
"Πάμε...δεν θέλω να κάθομαι εδώ..."
"που θες να πάμε φίλτατε Γιώργο;"
"Όπου να 'ναι...αρκεί να είσαι και εσύ εκεί μαζί μου"
"Πάντα θα είμαι μαζί σου μικρέ"
"Το υπόσχεσαι;"
"Τί σε έχει πιάσει καμάρι μου;"
"Το υπόσχεσαι λέω;"
"Ναι ρε το υπόσχομαι.."
Τον πήρε από το χέρι και μπήκαν στο αμάξι.
"Γιατί δεν έφερες τη μηχανή;"
"Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να σε ανεβάσω στη μηχανή..είσαι μικρός ακόμα και δεν έχω κράνος για εσένα...φοβάμαι...βάλε την ζώνη σου!!"
Ο Γιώργος βολεύτηκε στο κάθισμά του μέχρι που έφτασαν.
"Που είμαστε;"
"Κάπου που θα σου αρέσει πολύ"
"θα έχει και κορίτσια;"
"Σαν πολλά δεν λες εσύ μικρό;"
Του έβγαλε γλώσσα κοροϊδευτικά πράγμα που έκανε τον Αλεξ να αρχίσει να γελάει.
"Έχεις ωραίο γέλιο αδελφέ μου.."
τα μάτια του Γιώργου κοκκίνισαν.
"Για έλα εδώ εσύ...πάμε επάνω.."
Τον σήκωσε στην αγκαλιά του πήρε τον σάκο του μικρού και χτύπησε το κουδούνι. Η Ίρις τους περίμενε στην πόρτα χαμογελαστή. Αντίκρισε δύο όμορφα μελένια ματάκια να την κοιτάζουν εξερευνητικά συνοδευμένα από ένα γλυκό χαμόγελο.
