Simply "His"

Rozdział 11

Meadow

Jechaliśmy przez prawie godzinę, zanim samochód zaczął zwalniać. Widok był uspokajający, przyjemny, ale ciemnowłosy milczał, a to sprawiło, że czułam się nieswojo, niekomfortowo. Przez większość podróży trzymał mnie kurczowo za rękę. Byłam z tego powodu całkowicie zadowolona, jednak odniosłam wrażenie, iż po prostu był spięty i jakby w jego głowie "przebiegało" milion myśli na raz. Dostrzegłam zieloną trawę i wysokie drzewa, które sprawowały władzę w moim widoku, w końcu skręcił w kierunku polnej dróżki, która zaprowadziła nas do rezydencji na jej końcu.
— Kupiłem tę posesję wiele lat temu, lecz nie byłem tu od miesięcy, aczkolwiek powinno tu być wciąż w miarę przyzwoicie, a także cicho.
— Ile nieruchomości zazwyczaj kupujesz w tygodniu? — Próbowałam drażnić się, droczyć z nim, unosząc przy tym brew, na co wydał stłumiony chichot. To sprawiło, że uśmiech ponownie pojawił się na mojej twarzy. Chciałam mu pomóc się zrelaksować.
— Ta posiadłość jest szczególna, była jedną z pierwszych, które nabyłem, kiedy zostałem... szefem. Wiele lat temu ten dom należał do mojej rodziny, a potem został im zabrany przez rząd. Więc gdy wreszcie mogłem sobie na to pozwolić, moim priorytetem stało się odkupienie go.
— To ma sens ... i jest godne podziwu... Jestem z ciebie dumna, myślę, że zrobiłeś coś naprawdę honorowego. Twoi rodzice mieli możliwość to zobaczyć? — zapytałam, zdając sobie sprawę, że nigdy wcześniej o nich nie mówił. Obawiałam się, iż poruszyłam wrażliwy, czuły temat, ale uśmiechnął się, po czym skinął głową.
— Tak, mieli. Matka była dumna i bardzo szczęśliwa. — Nie powiedział nic więcej, a ja nie chciałam naciskać. Zależało mi, żeby mi zaufał i oznajmił mi tyle, ile chciał w swoim własnym tempie. — Oto ona, tak jak ją zostawiłem — dodał po krótkim upływie czasu, a ja wówczas dokładnie obserwowałam, podziwiałam panoramę przed sobą. Najpierw moją uwagę zwróciły wysokie, zardzewiałe, żelazne bramy oraz znak z napisem "Ma's Haven". Trochę mnie to ujęło, zasmakowałam jakby rozklejenia, zmięknięcia.

Zatrzymał auto i bystro wysiadł, wyciągając z kieszeni komplet kluczy. Zbliżył się do wrót, zniósłszy blokadę utrzymującą wielkie łańcuchy, szeroko uchylił, pchając każdą z metalowych, solidnych stron. Dalej znajdowała się rozległa, identyczna, nieutwardzona droga, jednak wokół niej rosła trawa, jak również pszenica. Kiedy wsiadł z powrotem, wyczytałam z jego gestów, iż wypełniło go odprężenie i rozluźnienie. Niedaleko był usytuowany bardzo skromny, biały, dwukondygnacyjny dom wykonany z drewna. Nawet lata i natura nie mogły zniszczyć piękna jego prostoty; zachwyciło mnie małe drzewko rosnące tuż przy wejściu, a na krawędzi dachu zwisał bluszcz. To była kapsuła czasu i należała do niego. Zaparkował w pobliżu budynku, lecz niezbyt blisko. Odpięłam pas bezpieczeństwa, lecz zanim skończyłam wykonywać tę czynność, Caleb otworzył już drzwi pasażera z szerokim uśmiechem na twarzy. Byłam ubrana w długą, letnią sukienkę i sandałki, pogoda była naprawdę piękna i miałam ogromną ochotę w końcu założyć je, jak i kreację. Sukienka była jednym z ostatnich prezentów mojej matki, stwierdziła, że ​​strój wręcz wykrzyczał moje imię. Posmakowałam nutki nostalgii, kiedy ją włożyłam rano, jasnobeżowa, długa spódnica, która miała dookoła subtelne, różowe, tiulowe kwiaty, która z każdym moim ruchem wirowała lekko i z wdziękiem.

Z tylnego siedzenia wziął kosz, kilka koców i dwie małe, ale puszyste poduszki. Wziąwszy mnie za rękę, pociągnął mnie za sobą, postanowiłam zostawić torebkę oraz telefon w aucie, ten dzień zapowiadał się wyjątkowo, więc nie chciałam żadnych przerywników, jakiegokolwiek przeszkadzania. Przemaszerowaliśmy dystans półokręgu, a hen za willą uchwyciłam wzrokiem urwisko i ocean. Nie było mocno daleko, w miarę sprawnie zmierzaliśmy do przodu w tym kierunku, mężczyzna był cierpliwy wobec mojej osoby, gdyż wysoka trawa utrudniała mi rytmiczny krok. Uśmiechnęłam się, gdy umieścił mnie za sobą, chroniąc mnie przed nieposkromioną naturą.