Δέκα φορές ακόμη

Πρώτη δόση

Τα μάτια μου ανοίγουν αργά καθώς τα χείλη του John φιλούν γλυκά και τρυφερά την πλάτη μου. Στρέφω το κεφάλι για να κοιτάξω το λαμπερό του πρόσωπο και του χαμογελάω
(καλημέρα μωρό μου!)
Μουρμουρίζει και σκύβει για να με φιλήσει στο στόμα
(καλημέρα)
(θα πας σήμερα να πάρεις την πρώτη δόση;)
Με ρωτάει σχεδόν αθώα καθώς τα δάχτυλα του διατρέχουν τα πλευρά μου. Το είχα ξεχάσει ότι σήμερα ξεκινάει το μαρτύριο μου
(ναι)
(θέλεις να σε πάω εγώ;)
(όχι, θα πάρω ταξί)
(σίγουρα;)
Ρωτάει γλυκά και εγώ του χαμογελάω
(σίγουρα!)
Απαντάω και αφού μου δώσει ένα τελευταίο φιλί σηκώνεται από το κρεβάτι και πηγαίνει στο μπάνιο. Χαίρομαι που επανήλθε η χαρά στο πρόσωπο του, αλλά με τι κόστος; πόσο θα χρειαστεί να πληρώσω αυτή την χαρά;

Κατά της εννιά, ο John έχει φύγει ήδη από το σπίτι και εγώ στέκομαι έξω στον δρόμο και τον περιμένω να έρθει. Κοιτάζω σαν μανιακή το ρολόι μου και έπειτα αρχίζω να κόβω βόλτες πέρα δόθε. Έχω τόση αγωνία αυτή την στιγμή! Ξαφνικά, βλέπω το Audi του να πλησιάζει και να σταματάει δίπλα μου. Έπειτα κατεβάζει το φημέ τζάμι και στρέφει το βλέμμα του επάνω μου
(μπες μέσα)
Με διατάζει και εγώ τον υπακούω σιωπηλά
(βάλε ζώνη)
Λέει καθώς κάθομαι στο δερμάτινο κάθισμα δίπλα του. Πρώτη φορά μου συμπεριφέρεται τόσο αυταρχικά. Δεν μπορεί να έχει αλλάξει τόσο πολύ!
(που θα πάμε;)
Ρωτάω και εκείνος στρέφει το κεφάλι για να με ξανά κοιτάξει
(θα δεις!)
Απαντάει σχεδόν ειρωνικά και έπειτα βάζει μπρος και φεύγουμε.

Η διαδρομή φυσικά ήταν ήσυχη. Εγώ έτρεμα σαν το ψάρι από φόβο και εκείνος... Εκείνος ήταν τόσο άνετος, τόσο χαλαρός, λες και όλο αυτό που κάνει είναι ποτό φυσιολογικό. Ξαφνικά, παρκάρει το αμάξι έξω από ένα μεγάλο κτίριο το οποίο καταλαβαίνω με την πρώτη πιο είναι
(εδώ το κάνατε την πρώτη φορά;)
Ρωτάει και στρέφω απότομα το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(ναι, αλλά εσύ... Πως το ήξερες;)
Ρωτάω, φανερά σοκαρισμένη και εκείνος χαμογελάει διαβολικά
(κατέβα)
Με προστάζει καθώς ανοίγει την πόρτα και βγαίνει από το αυτοκίνητο. Ώστε... Ώστε ήξερε; όλων αυτόν τον καιρό απλά μας παρακολουθούσε; αλλά βέβαια... Πως αλλιώς θα ήξερε ότι εκείνο το βράδυ, ο John ήταν μαζί μου. Νομίζω πως όλα βγάζουν νόημα τώρα! Ξαφνικά, η πόρτα μου ανοίγει απότομα, κάνοντας με να τιναχτώ από τον τρόμο
(θα κατέβεις επιτέλους!)
Γρυλίζει και εγώ σοκάρομαι για μια ακόμη φορά. Ξαφνικά εκείνος με αρπάζει από τον καρπό και ουσιαστικά με τραβάει έξω από το αυτοκίνητο. Περπατάμε γρήγορα προς την ρεσεψιόν και αφού πάρει το κλειδί κατευθυνόμαστε προς το ασανσέρ
(σταμάτα να με τραβάς!)
Μουγκρίζω καθώς οι πόρτες του ασανσέρ κλείνουν και εκείνος παίρνει το χέρι του από πάνω μου. Θεέ μου! Πόσο σφιχτά με κράταγε;
(πως είναι δυνατόν να ήξερες;)
(σε παρακολουθούσα συνέχεια Elena, λες να μην κατάλαβα ότι κάτι τρέχει;)
Αποκρίνεται απότομα και τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ
(αφού ήξερες, γιατί δεν μου μιλούσες;)
(επειδή ήθελα να δω μέχρι που μπορείς να φτάσεις, πόσο σκύλα μπορείς να γίνεις!)
Γρυλίζει και οι πόρτες ανοίγουν. Αμέσως με αρπάζει από τον καρπό και βγαίνουμε με γρήγορα βήματα από το ασανσέρ. Μόλις φτάνουμε έξω από την πόρτα, σηκώνω το κεφάλι για να κοιτάξω τον αριθμό και για ακόμη μια φορά σήμερα σοκάρομαι
(το 101!)
(ναι, εδώ δεν ερχόσασταν; η μήπως κάνω λάθος;)
Ρωτάει με υπεροπτικό ύφος καθώς μπαίνουμε μέσα. Δεν το πιστεύω όλο αυτό που ζω!
(γιατί το κάνεις τώρα αυτό;)
Τον ρωτάω χαμηλόφωνα και έπειτα ακούω την πόρτα να κλείνει, κάνοντας με να τιναχτώ
(τι θέλεις να κερδίσεις μέσα από όλο αυτό;)
Ξανά ρωτάω καθώς γυρίζω από την άλλη για να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο
(αυτό θα το μάθεις στο τέλος, γλυκιά μου!)
Απαντάει με αλαζονικό ύφος καθώς τώρα στέκομαι μπροστά του και σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει το πρόσωπο μου αλλά του το κατεβάζω απότομα
(δεν είμαι δική σου!)
Γρυλίζω και ξαφνικά το ύφος του αλλάζει, γίνεται άγριο. Τα χέρια του αρπάζουν δυνατά τους ώμους μου και με πετάει πάνω στο κρεβάτι. Ούτε που πρόλαβα να αντιδράσω! Μέσα σε λίγα λεπτά εκείνος βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μου και ακινητοποιεί τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου
(τι κάνεις! άφησε με!)
(δεν πρόκειται!)
Λέει με κατηγορηματικό τόνο καθώς προσπαθεί να με ακινητοποιήσει. Τα μάτια του καρφώνουν έντονα τα δικά μου και το σώμα του έχει φυλακίσει το δικό μου. Δεν μπορώ να το αντέξω όλο αυτό! Αρχίζει να μου βγάζει τα ρούχα αλλά του φέρνω αντίσταση, προσπαθώντας τα διώξω τα χέρια του από πάνω μου
(άφησε με, σε παρακαλώ)
(συμφώνησες να το κάνεις αυτό για να σώσεις τον γκόμενο σου, τώρα απλά θα υποστείς τις συνέπειες!)
Γρυλίζει και τον παρακολουθώ να λύνει την γραβάτα του και έπειτα να δένει τους καρπούς μου με αυτή
(σε παρακαλώ Christian!)
Τον ικετεύω καθώς τα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου, αλλά εκείνος δεν φαίνεται να με λυπάται ούτε στο ελάχιστο
(ξέρεις πως ένιωθα όταν σε έβλεπα με εκείνον να μπαίνεις εδώ μέσα;)
Ρωτάει χαμηλόφωνα ενώ τα μάτια του έχουν πάρει φωτιά από τον θυμό
(έχεις ιδέα πόσο ξεφτίλας ένιωσα;)
Φωνάζει καθώς τραβάει το σλιπάκι μου με αποτέλεσμα να το σκίσει
(μην το κάνεις αυτό, σε ικετεύω!)
(με έκανες να νιώσω ότι ήμουν ο πιο άχρηστος άνθρωπος σε όλο τον κόσμο. Τώρα... Σου ανταποδίδω την χάρη)
Στην τελευταία του πρόταση, αρπάζει τα δεμένα πλέον χέρια μου και εισχωρεί δυνατά μέσα μου, κάνοντας με να αφήσω μια κραυγή πόνου
(σε μισώ!)
Ψελλίζω καθώς τα δάκρυα μου πολλαπλασιάζονται και εκείνος σκύβει για να με κοιτάξει μέσα στα μάτια
(αυτό ακριβώς ήθελα να ακούσω από το στόμα σου)
Αποκρίνεται σιγανά και έπειτα βγαίνει και ξανά μπαίνει ακόμα πιο δυνατά μέσα μου. Κλείνω τα μάτια και απλά προσπαθώ να απαλύνω τον πόνο μέσα μου, σκεπτόμενη όλα εκείνα τα υπέροχα βράδια που πέρασα εδώ μέσα μαζί με τον John. Γιατί να μην είναι εδώ; γιατί να μην μπορεί να με σώσει!