Δέκα φορές ακόμη

Πρόταση;

Μένουμε για αρκετά λεπτά κρυμμένοι πίσω από τα παλτά και τις γούνες, προσπαθώντας να ανακτήσουμε τις ανάσες μας. Το μέτωπο μου είναι ακουμπισμένο στο δικό του και τα μάτια μου είναι κλειστά. Αυτό ήταν πραγματικά έντονο!
(πρέπει... Πρέπει να... Επιστρέψω)
Λέω με κομμένη την ανάσα καθώς ανοίγω τα μάτια για να τον δω να με κοιτάζει, με τις κόρες διεσταλμένες
(εσύ θέλεις να φύγεις;)
Με ρωτάει και τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ
(ε εγώ;)
Λέω σχεδόν δύσπιστη και εκείνος γνέφει θετικά
(εγώ... Εγώ...)
Εγώ δεν ξέρω τι θέλω! Ξαφνικά νιώθω τόσο αδύναμη... Τόσο φτηνή
(πρέπει να φύγω)
Ψελλίζω και αυτόματα εκείνος με αφήνει να σταθώ στα πόδια μου, αμέσως τον προσπερνάω και πηγαίνω επιστρέφω γρήγορα στο τραπέζι μας
(μωρό μου! Τι έκανες τόσες ώρες, άρχισα να ανησυχώ!)
Λέει καθώς εγώ κάθομαι στην καρέκλα απέναντι του
(δεν είναι τίποτα, απλά... Βρήκα κάτι γνωστές μου και πιάσαμε την συζήτηση και...)
(εντάξει μωρό μου, καταλαβαίνω)
Μουρμουρίζει και ξαφνικά απλώνει το χέρι για να αγγίξει το δικό μου. Αυτόματα το βλέμμα μου πιάνει τον Christian ο οποίος στέκεται στην είσοδο του εστιατορίου και με κοιτάζει έντονα, σαν να θέλει να μου περάσει κάποιο μήνυμα
(Elena, ξέρω ότι... Οι τελευταίες μέρες... Δεν ήταν και οι καλύτερες. Ήταν τεράστιο λάθος μου να ξεχάσω τα γενέθλια σου, αλλά τώρα...)
Κάνει παύση καθώς ψάχνει κάτω στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του και έπειτα βγάζει ένα μικρό, κόκκινο κουτί
(τώρα θέλω να επανορθώσω)
Συμπληρώνει και αφήνει το κουτί στην παλάμη μου. Τι είναι τώρα αυτό; τι προσπαθεί να μου πει ο John;
(John, τι είναι αυτό;)
(αυτό είναι μια απόδειξη του έρωτα μου για εσένα!)
Αποκρίνεται με γλυκό ύφος και έπειτα ανοίγει το κουτί, αποκαλύπτοντας μου ένα όμορφο, μονόπετρο δαχτυλίδι που λάμπει κάτω από τα απαλά φώτα του εστιατορίου
(λοιπόν Elena, τι λες! Θα με παντρευτείς;)
Τι! Άκουσα καλά; είναι δυνατόν να άκουσα καλά! Μόλις μου ζήτησε να τον παντρευτώ! Θεέ μου, δεν μπορώ να το πιστέψω. Από την μία λάμπω από ευτυχία αλλά από την άλλη... Από την άλλη...
(John... Η πρόταση σου είναι... Πραγματικά υπέροχη, αλλά...)
Αυτόματα το βλέμμα μου στρέφεται στο Christian και αφήνω μια μεγάλη ανάσα να μου ξεφύγει
(αλλά δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για αυτό το βήμα ξανά)
Συμπληρώνω καθώς κατεβάζω το κεφάλι από ντροπή αλλά και θλίψη μαζί
(μωρό μου, δεν σου έβαλα και το μαχαίρι στον λαιμό!)
Αποκρίνεται με κεφάτο τόνο και ξαφνικά, νιώθω τα δάχτυλα του να τυλίγονται γύρω από τον καρπό μου και σηκώνω απότομα το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(κράτησε το και όταν είσαι έτοιμη... Απλώς φόρεσε το!)
Μουρμουρίζει και νιώθω τα δάκρυα έτοιμα να τρέξουν από τα μάγουλα μου. Γιατί να το περνάω εγώ αυτό το βασανιστήριο; τι έχω κάνει για να αξίζω μια τόσο άσχημη μοίρα; Υπό άλλη περίπτωση, τώρα θα πετούσα από την χαρά μου, αλλά δεν μπορώ να γιορτάσω επειδή είμαι μπερδεμένη! Δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθω και για ποιον από τους δύο. Υψώνω ξανά το βλέμμα μου στην είσοδο του μαγαζιού και ανακουφίζομαι καθώς δεν τον βλέπω να στέκεται πλέον εκεί. Πρέπει να δώσω ένα τέλος σε όλα αυτά!