Δέκα φορές ακόμη

Ζήλια

Όλο το βράδυ σκεφτόμουν την πρόταση του John και την συμφωνία μου με τον Christian. Από την μία θέλω και από την άλλη... Δεν ξέρω τι μου γίνεται. Πριν τον John, ο Christian για εμένα ήταν σαν... Σαν κάτι δεδομένο, η μάλλον... Ήταν δεδομένο! Πίστευα πως ότι και αν συμβεί, δεν πρόκειται να τον χάσω, όμως τώρα... Τώρα μοιάζει σαν να προσπαθεί να εισβάλει με έναν περίεργο τρόπο στην ζωή μου. Δεν ξέρω εάν αυτό θεωρείται εκδίκηση η πάθος... Μάλλον... Θα προτιμούσα να πιστέψω πως είναι το πρώτο.

Η ώρα είναι πέντε το απόγευμα και εγώ απλά κάθομαι στο δωμάτιο και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Λες και με αυτόν τον τρόπο, θα βρω την λύση που ψάχνω. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα μου ξεφύγει καθώς χαμηλώνω το κεφάλι μου, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια μου. Είμαι σε πραγματική απόγνωση. Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον! Όλα είναι μπερδεμένα μέσα στο κεφάλι μου. Αυτόματα αρπάζω το τηλέφωνο μου και του στέλνω ένα γρήγορο μήνυμα

Elena:
Πρέπει να σε δω.

Christian:
Έλα τώρα από το σπίτι.

Δεν χρειάζεται να μου γράψει κάτι παραπάνω. Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και ντύνομαι στα γρήγορα.

Μόλις φτάνω έξω από την πόρτα του σπιτιού, νιώθω το στομάχι μου να δένεται κόμπος από το άγχος. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνω το χέρι για να πατήσω το κουδούνι. Σε λίγα δεύτερα, η πόρτα ανοίγει και ένας ταλαιπωρημένος Christian, εμφανίζεται μπροστά μου
(έλα μέσα)
Λέει ξερά και εγώ απλά τον ακολουθώ ως το σαλόνι. Παρατηρώ πως το τζάκι είναι αναμμένο και πως υπάρχει ένα μισογεμάτο μπουκάλι ουίσκι στο τραπέζι
(γιατί πίνεις;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα αλλά εκείνος μου γυρίζει την πλάτη, κοιτάζοντας τις φλόγες
(γιατί ήρθες;)
Αντιγυρίζει, αγνοώντας την δική μου ερώτηση
(Christian... Όλο αυτό μεταξύ μας... Πρέπει να επιτέλους να σταματήσει!)
Λέω και εκείνος γυρίζει απότομα για να με κοιτάξει
(σε ανακάλυψε ο John;)
(όχι, απλά... Απλά δεν αντέχω να ζω κάτω από τέτοια πίεση! Δεν αντέχω άλλο αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας, δεν θέλω να κοροϊδεύω τον John, δεν το αντέχω!)
(εμένα όμως άντεχες να με κοροϊδεύεις, έτσι!)
Μουγκρίζει, φανερά θυμωμένος και εγώ μένω με το στόμα ανοιχτό από την απάντηση του
(σου είπα ότι δεν ήθελα να σου το κάνω αυτό!)
(δεν θέλω να με λυπάσαι γαμώτο μου! Δεν θέλω τίποτα από εσένα!)
Φωνάζει και έπειτα πετάει το ποτήρι του στον τοίχο, δίπλα από το τζάκι, κάνοντας το χίλια κομμάτια. Θεέ μου! Δεν τον έχω ξανά δει ποτέ έτσι!
(τότε γιατί προσπαθείς να με κρατήσεις;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα καθώς παρακολουθώ την πλάτη του να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα από τις βαριές του ανάσες
(επειδή ζηλεύω!)
Απαντάει λιτά και έπειτα γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει με μάτια σκοτεινά από θυμό αλλά και από θλίψη
(ζηλεύω εκείνον τον γελοίο! Όταν τον είδα εχθές να σου δίνει το δαχτυλίδι... Ένιωσα τον κόσμο να χάνεται γύρω μου...)
Μουρμουρίζει καθώς με πλησιάζει
(είσαι το μοναδικό άτομο που αγάπησα στην ζωή μου Elena... Και εξαιτίας αυτού... Μπορείς να με κάνεις ότι θέλεις!)
Αποκρίνεται σιγανά ενώ τώρα στέκεται μπροστά μου και με κοιτάζει απευθείας μέσα στα μάτια. Νιώθω τόσο αδύναμη κάτω από το σκοτεινό του βλέμμα. Νιώθω λες και ο κόσμος φυλακίζεται στις κόρες των ματιών του!
(θέλεις να φτιάξεις την ζωή σου μαζί του... Αλλά είμαι τόσο εγωιστής που δεν θέλω να το αποδεχτώ. Δεν πρόκειται να σε αφήσω να τον παντρευτείς, με ακούς;)
Γρυλίζει καθώς με αρπάζει από τους ώμους και με ταρακουνάει δυνατά. Εκείνη την στιγμή... Ένιωσα λες και ένα μαχαίρι τρυπούσε την καρδιά μου και με εξανάγκαζε να διαλέξω τι θέλω! Αμέσως αρπάζω το πρόσωπο του και ενώνω δυνατά τα χείλη μου με τα δικά του, κάνοντας τον να σαστίσει
(Elena...)
(σε θέλω!)
Ψελλίζω, εντελώς απελπισμένη και αυτόματα εκείνος με αρπάζει από την μέση και με ρίχνει πάνω στον καναπέ. Τα χείλη του ορμούν στα δικά μου, κάνοντας με να αφήσω έναν αναστεναγμό απόλαυσης. Αυτή την φορά, δεν πρόκειται να κρυφτώ από τον εαυτό μου... Τον θέλω! Πραγματικά τον θέλω! Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που με κάνει να τον θέλω! Αλλά το σίγουρο είναι πως τον θέλω... Εδώ και τώρα!