Δέκα φορές ακόμη

Προσπάθειες αγάπης

Μετά από τέσσερις μήνες

Έχουν περάσει τέσσερις μήνες και εγώ πλέον έχω μετακομίσει μόνιμα στο σπίτι της Tessa's. Με τους γονείς μου δεν προσπάθησα καν να επικοινωνήσω, θα ήταν ανόφελο άλλωστε. Ο John πλέον έχει εξαφανιστεί εντελώς από την ζωή μου αλλά ο Christian... Ο Christian είναι κάθε μέρα εδώ, δίπλα μου, προσπαθεί να με στηρίξει. Δεν είμαστε βέβαια μαζί αλλά... Από ότι έχω καταλάβει... Έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι το μωρό μου έχω μέσα μου είναι δικό του.

Μετά από εκείνο το βράδυ, κατάλαβα πως ήρθε η στιγμή να μεγαλώσω επιτέλους και να πάρω τις δικές μου αποφάσεις. Το πρώτο που έκανα ήταν να βρω δουλειά σε έναν μικρό, εκδοτικό οίκο. Ο Christian προσπάθησε να με μεταπείσει, αλλά ξέρει ότι είμαι πολύ πεισματάρα για να τα παρατήσω τόσο εύκολα. Μετά αποφάσισα να φύγω, να νοικιάσω κάπου μόνη μου, αλλά η Tessa δεν δέχτηκε και... Ουσιαστικά με κράτησε με το ζόρι εδώ. Από την μία χαίρομαι που είμαστε μαζί, ειδικά σε μια τόσο σημαντική φάση της ζωής μου, αλλά από την άλλη... Δεν μου αρέσει που της γίνομαι φόρτωμα. Ουσιαστικά κλέβω τον προσωπικό της χώρο! Αλλά εκείνη επιμένει ότι δεν είναι έτσι!

Τέλος πάντων, σήμερα είναι μια αρκετά ηλιόλουστη ημέρα και εγώ έχω ρεπό. Στέκομαι μπροστά από το παράθυρο του σαλονιού και κοιτάζω το τοπίο έξω περιμένοντας τον Christian να έρθει για να πάμε στον γιατρό. Προσπάθησα να συγκρατήσω την έξαψη μου ώστε να μην μάθω τι φύλλο είναι το μωρό, αλλά τελικά η περιέργεια με νίκησε
(λοιπόν, εγώ φεύγω...)
Λέει η Tessa καθώς έρχεται προς το μέρος μου και με φιλάει στο μάγουλο
(να προσέχεις και για οτιδήποτε συμβεί πάρε με αμέσως τηλέφωνο, εντάξει;)
(εντάξει Tess. Καλή δουλειά!)
Λέω και με ένα τελευταίο χαμόγελο φεύγει. Που στο καλό είναι ο Christian; Πριν από λίγα λεπτά με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ξεκίνησε, αλλά έχει αργήσει λίγο. Λες να συνέβη τίποτα στον δρόμο; θεέ μου, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω! Ξαφνικά, ακούγεται το κουδούνι της πόρτας και σχεδόν τρέχω για να την ανοίξω
(είσαι έτοιμη;)
Ρωτάει μόλις ανοίγω την πόρτα και τον κοιτάζω υπεροπτικά, με ανασηκωμένο το φρύδι
(τι; δεν σου αρέσω;)
Ρωτάει καθώς ρίχνει μια σύντομη ματιά στον εαυτό του
(το γεγονός ότι άργησες πολύ, δεν σου λέει κάτι;)
(έλα βρε ψυχή μου! Δεν το έκανα επίτηδες)
Ψυχή μου! Πόσο μου αρέσει όταν μου μιλάει έτσι. Πάντα καταφέρνει και με ρίχνει, δεν μπορώ να καταλάβω πως τα καταφέρνει!
(τέλος πάντων, περίμενε να πάρω το τζάκετ μου)
Λέω αλλά αμέσως εκείνος μπαίνει μέσα και το παίρνει από την κρεμάστρα για να μου το δώσει
(ευχαριστώ)
Μουρμουρίζω καθώς με βοηθάει να το φορέσω. Υπό άλλες συνθήκες θα νευρίαζα ξανά, αλλά έχουμε τσακωθεί τόσες πολλές φορές για αυτό το θέμα που... Απλά δεν αντέχω να το ξανά συζητήσω!
(πάμε)
Λέω και αφού πάρω κλειδιά και κινητό, φεύγουμε από το σπίτι.

Christian POV

Μόλις η γυναικολόγος την ξαπλώνει στο γιατρικό κρεβάτι, νιώθω τον πανικό να με κατακλύζει. Δεν έχω ξανά ζήσει μια τέτοια εμπειρία και... Ομολογώ πως έχω αγχωθεί λιγάκι
(ελάτε κύριε Anderson, καθίστε δίπλα στην γυναίκα σας)
Λέει η γιατρός και αυτόματα στρέφω το βλέμμα μου στην Elena
(έλα, κάθισε)
Με παροτρύνει, φανερά χαρούμενη από όλο αυτό. Πως γίνεται αυτή να είναι τόσο χαλαρή και εγώ να βράζω; Τέλος πάντων, με μικρά βήματα πλησιάζω το κρεβάτι και κάθομαι στην καρέκλα δίπλα της. Παρακολουθώ την γιατρό να βάζει ένα τζελ στην ακάλυπτη και λίγο φουσκωμένη κοιλιά της και έπειτα περνάει ένα μηχάνημα από πάνω
(χμμ... Α να το! Το βλέπετε;)
Ρωτάει η γιατρός και εγώ προσπαθώ να κοιτάξω την οθόνη αλλά... Δεν μπορώ να καταλάβω
(το μωράκι φαίνεται υγιέστατο!)
(εμείς το φύλλο θέλουμε να μάθουμε)
Αποκρίνομαι και η Elena με σκουντάει με τον αγκώνα της
(το γνωρίζω αυτό κύριε Anderson! Χμμμ... Από ότι φαίνεται...)
Δεν αντέχετε αυτή η αγωνία. Ξαφνικά, το χέρι της Elena σκεπάζει το δικό μου και αυτόματα στρέφω το κεφάλι για να την δω να μου χαμογελάει τρυφερά. Θεέ μου, είναι τόσο όμορφη
(συγχαρητήρια, είναι αγόρι!)
Μας ανακοινώνει η γιατρός και εμένα μου έρχεται να πετάξω από την χαρά μου
(αγόρι;)
Ψελλίζω δύσπιστος και στρέφω ξανά το βλέμμα στην Elena η οποία φαίνεται το ίδιο χαρούμενη όσο και εγώ
(δεν το πιστεύω! Θα κάνουμε αγοράκι!)
Της λέω, γεμάτος χαρά και ενθουσιασμό καθώς απλώνω το χέρι για να χαϊδέψω τρυφερά το μάγουλο της
(με συγχωρείτε και... Με όλο το σεβασμό δηλαδή, αλλά πρέπει να σας ομολογήσω ότι είστε πολύ ταιριαστό ζευγάρι. Σπάνια βλέπω νέα ζευγάρια να είναι τόσο αγαπημένα όσο εσείς. Σίγουρα το παιδί σας θα είναι πολύ ευτυχισμένο!)
Τα λόγια της γυναικολόγου με επαναφέρουν στην ωμή πραγματικότητα και ξαφνικά η χαρά μου εξατμίζεται. Δεν είμαστε ζευγάρι! Και αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι της ιστορίας. Το βλέμμα μου συναντά το δικό της και έπειτα σηκώνομαι από την θέση μου
(θα σε περιμένω έξω)
Μουρμουρίζω ξερά και έπειτα βγαίνω από το γραφείο της γυναικολόγου. Πως γίνεται από εκεί που πετάς στα σύννεφα, ξαφνικά να πέφτεις στο απόλυτο κενό; Αναθεματισμένη γιατρός! Δηλαδή δεν μπορούσε να μην ανοίξει το στόμα της... Έπρεπε ντε και καλά να χαλάσει την στιγμή! Φφ, τι βλακείες λέω! Εγώ είμαι αυτός που τα χαλάει όλα. Εδώ και τέσσερις μήνες, προσπαθώ για το καλύτερο, προσπαθώ να την έχω όσο πιο κοντά μου μπορώ, αλλά εκείνη δεν φαίνεται διατεθειμένη να με δεχτεί πίσω. Ευτυχώς εκείνος ο βλάκας ο John εξαφανίστηκε από τις ζωές μας, όχι ότι τώρα νιώθω πιο ασφαλής. Ίσα ίσα που φοβάμαι περισσότερο για το μήπως και μου την κλέψει κανείς. Αλλά το κακό είναι πως δεν είναι δική μου πλέον.

Λοιπόν έχω να σας ανακοινώσω ότι έμειναν δύο κεφάλαια για το τέλος ❤️