Δέκα φορές ακόμη

Πιέσεις

Μπαίνω τρέχοντας μέσα στο σπίτι και απλά παρατάω όλα μου τα πράγματα στο πάτωμα. Πηγαίνω κατευθείαν μέσα στο μπάνιο και κλειδώνω την πόρτα ενώ τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου. Ευτυχώς που δεν είναι ο John εδώ! Βγάζω όλα μου τα ρούχα και μπαίνω μέσα στο μπάνιο. Ανοίγω την βρύση και απλά αφήνω το νερό να τρέξει επάνω μου και να με ηρεμήσει. Αυτή η εικόνα δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου! Ο ίδιος μου ο πρώην άντρας... Να με βιάζει λες και είμαι καμιά άψυχη κούκλα για εκείνον. Δεν μπορώ να το πιστέψω πόσο έχει αλλάξει, δεν μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο John είχε δίκιο! Γεμίζω το σφουγγάρι με αφρόλουτρο και αρχίζω να τρίβω το δέρμα μου, λες και προσπαθώ να το βγάλω. Νιώθω τόση ντροπή! Πως θα μπορέσω να τον αντικρίσω ξανά στα μάτια; Τρίβω το δέρμα μου πολύ δυνατά μέχρι που κοκκινίζει και έπειτα κλείνω τα μάτια και αφήνω τα δάκρυα μου να ανακατευτούν με τις σταγόνες του ζεστού νερού. Έπειτα από μερικές ώρες βγαίνω από το ντουζ και πηγαίνω στο δωμάτιο για να φορέσω καθαρά ρούχα. Εκείνη την στιγμή ακούω την πόρτα του σπιτιού καθώς κλείνει
(Elena!)
Με φωνάζει ο John και παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν τελικά αποφασίσω να πάω στο σαλόνι για να τον συναντήσω
(μωρό μου! Πότε ήρθες;)
Ρωτάει καθώς έρχεται προς το μέρος μου για να με αγκαλιάσει
(πριν λίγο. Εσύ... πως πήγε η δουλειά;)
Ρωτάω καθώς περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και χαμογελάει στραβά
(όλα καλά. Εκείνος... Σου έδωσε την δόση;)
(ναι, μην ανησυχείς)
(αντε, που είναι;)
Ρωτάει και τον αφήνω για να πάω στο σημείο όπου άφησα την τσάντα μου. Βγάζω τον λευκό φάκελο και τον ξανά πλησιάζω
(ορίστε...)
Λέω και του την δίνω
(είναι η πρώτη δόση)
Προσθέτω και το ύφος του σοβαρεύει
(και πότε θα σου δώσει την επόμενη;)
(δεν ξέρω)
Απαντάω, προσπαθώντας να το παίξω αδιάφορη, αλλά εκείνος φαίνεται σαν να εξαγριώθηκε πάλι
(τι πάει να πει ότι δεν ξέρεις ρε Elena! Είπε ότι θα της κάνει σε δέκα δόσεις...)
(ναι αλλά δεν μου είπε πότε θα μου τις δώσει!)
Αποκρίνομαι σχεδόν φωναχτά και εκείνος δαγκώνει το κάτω χείλος από τα νεύρα του
(έχεις καταλάβει τι παίζεται εδώ; έχεις καταλάβει σε τι δύσκολη θέση βρίσκομαι αυτή την στιγμή! Δεν μπορώ να παίζω παιχνιδάκια!)
(κανείς δεν σου είπε ότι παίζεις κάποιο παιχνίδι, απλώς...)
(απλώς με κοροϊδεύεις και απλά δεν μίλησες μαζί του!)
(John, πίστεψέ ότι θες! Εγώ πάω να κοιμηθώ)
Πετάω σχεδόν φωναχτά και έπειτα φεύγω τρέχοντας προς το δωμάτιο μας. Κλείνω την πόρτα και απλά αφήνω την ανάσα μου να ξεφύγει από μέσα μου. Ούτε στα μάτια δεν άντεχα να τον κοιτάξω! Τόση ντροπή νιώθω! Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρει... Δεν έχει ιδέα τι θυσία έχω κάνει για χάρη του και φυσικά δεν θα μάθει ποτέ! Αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αντέξω τόση πίεση και από αυτόν αλλά και από τον Christian. Ξεφυσάω δυνατά και απλά πέφτω στο κρεβάτι, ευχόμενη όλα να κυλήσουν ομαλά αύριο.

Ξυπνάω, έπειτα από ένα σπαστικό κουδούνισμα που ουσιαστικά τρυπάει τα αυτιά μου. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το κινητό μου να δονήζει πάνω στο κομοδίνο. Απλώνω το χέρι και το παίρνω για να δω ποιός με καλεί τέτοια ώρα. Η μητέρα μου! Εχουμε μέρες να μιλήσουμε. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω να της το σηκώσω και απλά αφήνω το τηλέφωνο ξανά πάνω στο κομοδίνο, έπειτα ξαπλώνω ανάσκελα και κοιτάζω το ταβάνι. Οι ακτίνες του ήλιου χτυπούν ελάχιστα το δωμάτιο, μιας και το παντζούρι είναι μισόκλειστο και φυσικά ο John δεν είναι εδώ. Άλλες φορές με ξυπνούσε με φιλιά και χάδια, αλλά τώρα... Όλα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Ξαφνικά, το τηλέφωνο μου δονείται, ενημερώνοντας με πως έχω ένα μήνυμα. Απλώνω το χέρι για να πάρω το τηλέφωνο ξανά στα χέρια μου και τα μάτια μου γουρλώνουν καθώς βλέπω ότι έχω ένα μήνυμα από τον Christian

Christian:
Κατά της πέντε το απόγευμα σε περιμένω στο κέντρο της πόλης για να σου δώσω την δεύτερη δόση.

Όταν διαβάζω το μήνυμα του, νιώθω τον πανικό να με πνίγει! Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μου το κάνει αυτό; τι νομίζει πως θα κερδίσει;